Seppo & Jeff's Blog

Vroeg op want deze dag moesten we 100 km rijden naar Te Anau omdat we daar zaterdagochtend ons om 8:15 uur moesten melden bij Fiordland Expeditions. We zouden onze fietsen daar dan achterlaten en dan een bootcruise door de Doubtful Sound fjord maken. Bij onze overnachting in het hotel zat een ontbijt inbegrepen. Om 7:30 uur zaten we aan ons ontbijt. The full monty: scrambled eggs, sausage, tomato, bacon en een aardappelkoekie. En vergeet de koffie, orange juice en toast niet. Een Duitse mede fietser/wandelaar noemde het: “The breakfast of Champions!”. Hij zou die dag The Humpridge track gaan wandelen.

Om 8:30 uur kwam er een teken van leven uit de kamer van Gertjan en zijn gezin. Zij gingen ontbijten en we wilden nog even snel een groepsfoto maken voordat we vertrokken. Toen van start. De eerste 2 uren waren mooi: lekker zonnetje en geen wind! Maar dat is het gebruikelijke weerpatroon in deze streek. Toen we om ongeveer 10 uur een korte pauze hielden zeiden we nog tegen mekaar: misschien valt het mee met de wind vandaag. Nog een mooi plaatje geschoten van de Clifden Suspension Bridge.

Helaas toen we aan de klim naar Blackmount begonnen kwam de wind opzetten. De eerste 10 km is vals plat tot heuvelachtig en met een kopwind is dat geen pretje. Lunchen in het ‘plaatsje’ Blackmount, eigenlijk alleen maar een school en een zwembad. Wel was er een publiek toilet en water, dat hebben die kiwis goed geregeld. De klim naar Blackmount zelf (2400 meter tegen 7-12%) was eigenlijk een verademing omdat we niet zo veel last hadden van die vervloekte wind! Bovenop hadden we natuurlijk een fraai uitzicht maar ook weer vol de wind erop. Snel windjacks aan en afdalen. Het was een lange afdeling maar die ging wel langzamer dan gebruikelijk. Om een uurtje of 4 waren we in Manapouri dat aan een mooi meer ligt. Daar hebben we wat gegeten en gedronken bij de Lakeview Cafe. Toen nog de laatste 20 km naar Te Anau. Gelukkig vlak maar de wind was niet gaan liggen. Tegen kwart voor zes waren we in Te Anau en toen Sebastiaan mij stopte op de Lake Front Drive om te vragen waar de backpackers was die we gereserveerd hadden bleek dat aan de overkant van de straat te zijn.

Douchen en een wasje draaien. Daarna naar de supermarkt en wat eten. We wilden eten bij La Toscane, een italiaans restaurant. Wij liepen de eerste de beste italiaanse restaurant in want we dachten dat ze de naam veranderd hadden. Later bleek dat La Toscane verderop zat. Het was een soort self service restaurant. Grappig concept maar het personeel liep elkaar wel erg in de weg. Allebei een small pizza besteld zodat we nog ruimte hadden voor een toetje: raspberry taart en koffie. Dat maakte veel goed en voldoen gingen we terug naar het hostel. Naar bed want de wekker ging vroeg vanwege onze excursie.

[Show as slideshow]

123►

Omdat we ons doel niet gehaald hadden gisteren besloten we dat we vandaag dan maar naar Tuatepere moesten rijden en daarna nog 30 km door naar een B&B zodat we dag erop nog 70 km te gaan hadden naar Te Anau alwaar we opgehaald zouden worden voor onze cruise op de Doubtful sound.

Een mooie tocht van ongeveer 70 km. Toen we opstonden was het mooi weer, dus hadden wij goede moed erin. Helaas zoals blijkbaar altijd in deze contreien kwam na 10 uur de noordwesterwind weer opzetten. Beuken tegen de wind in zodat we een kopje koffie konden drinken in Orepuki daar zat ten minste een kroeg. Er was verder niks.

Daar aangekomen bleek de kroeg nog niet open. De Schotse eigenaar was echter wel zo vriendelijk om ons binnen te laten en een kopje koffie voor te schotelen. Hij zat vol met verhalen over de streek, zijn motoren en de wind…. Toen hij hoorde waar wij heen ging begon hij te lachen. Tot aan Tuatepere zeker tegenwind. We mochten niet betalen want hij kon toch geen lekkere koffie zetten vond hij (had ie ook wel gelijk in).

Wij gingen weer verder naar Tuatepere, home of the famous NZ sausage. Inderdaad flinke tegenwind. Bij Tuatepere aangekomen bij het lokale i-Centre eerst vragen of die B&B er nog wel was want een soortgelijke situatie zoals in Tarras daar zaten we niet op te wachten. Nee, tussen hier en Manapouri was geen overnachting behalve in een Lodge op 12km van de hoofdweg, alleen te bereiken via gravel. Daar hadden we geen trek in. Dan maar in Tuatepere blijven en kijken of we daar Gert Jan, een oud-collega van Sebastiaan, konden ontmoeten. Hij was ook door NZ aan het trekken met zijn gezin in een huurauto en was in de buurt hadden we begrepen.

SMS gestuurd maar geen antwoord. Ach ja ontvangst is niet super in deze streek dus dat komt wel goed. Op weg naar de beroemde worst dan maar. De slager die ze maakt verkocht ze alleen uncooked. Maar het cafetaria er naast had ze ook. Wij daar naar binnen en bestellen maar. Was een prima worst!

Toen naar het hotel. Daar een kamer voor twee geboekt. Eindelijk een teken van leven van Gert Jan. Hij belde Sebastiaan. Hij had geen sms-jes ontvangen maar vroeg zich af waar wij waren…. Hij was in Te Anau. Toen hij hoorde dat we in Tuatepere waren besloot hij daarheen te rijden.

Een uurtje later was hij daar met de auto en hebben we met ze allen gegeten in het restaurant bij het hotel. Daarna lekker bier drinken. Voordat we er erg in hadden was het na 23:00 uur. Tijd voor bed want de volgende dag moesten we vroeg op want we hadden nog 100 km te gaan. Toen we in bed lagen hoorde we het stormen buiten…. dat beloofd niet veel goeds.

[Show as slideshow]

12►

Een mooie kustroute van ongeveer 80 km. Toen we opstonden was het al snel duidelijk: dit zou geen makkelijk dagje worden. Er stond een stevige noordwesterwind en donkere wolken pakten zich samen. Bij het hostel hadden we alvast een cruise op de Doubtful Sound geboekt. We zouden daar zaterdag heen vertrekken vanaf Te Anau. Dit betekende dat we 3 dagen hadden om de resterende 200 km te fietsen. Voordat we Invercargill uit waren kwamen we toch nog een leuke koffietent tegen. Daar hebben we 2 longblacks met carrotcake besteld om ons moed in te drinken oeps eten!

Het mocht niet baten. De wind ging het winnen. Naarmate we verder uit de stad kwamen, begon het harder te waaien totdat er echt sprake was van een goede noordwester storm. Dit is ook de overheersende windrichting in deze contreien en onze reisgids raadde ons al aan om de route in dat geval te onderbreken in Riverton (halverwege). We kwamen nog een bushokje tegen waar we uit de wind een paar boterhammen hebben gegeten maar ons tempo lag erg laag.

Om 15:00 uur waren we in Riverton. Daar hebben we de lokale i-Centre opgezocht en koffie besteld en info ingewonnen over een slaapplek. Er was een holiday park en dat werd onze bestemming. De vriendelijke dames van het i-Centre wisten ons nog over te halen om het lokale museum te bezoeken, zat in 1 gebouw. Dit was wel een leuke afwisseling om meer over de historie van de regio te weten te komen. Toen naar de supermarkt om avondeten te scoren en op naar het holiday park. Een dag om snel te vergeten

[Show as slideshow]

Een rustige en heuvelachtige route. We fietsen eerst door Curio Bay wat erg mooi is maar daarna slaan we af naar een gravelweg waarbij we weer 13 km over gravel mogen hobbelen. Ook zit er nog een leuk klimmetje van 1500meter met 10% in. Maar daarna komen we op asfalt. Na 37 km zijn we in Fortrose waar we bij een winkeltje koffie drinken. Het is een kunstenaar die allerlei mechanische kunst maakt.
Daarna is het een heuvelachtige route naar Invercargill. We zijn inmiddels uit de Catlins en er is voornamelijk weer farmland: veel schapen en hier en daar koeien. Als we dan eindelijk bij Invercargill zijn is het nog ruim 5 km naar het centrum….. Veel suburbs met laagbouw.

We hadden bij Fortrose al gebeld voor een kamer bij een hostel genaamd Southern Comfort. Als we daar aankomen staat er een bekende fiets: het is Wouter onze fietsende Belg. Hij had bij de I-centre gevraagd naar de beste hostel en was naar Southern Comfort gestuurd. Mooi dachten we, dan zitten we vast goed. Het is een leuke hostel in een vrij rustige buurt vlakbij een groot park in het centrum.
Douchen, aankleden en dan op pad naar een supermarkt en een plek om te eten. We kwamen al snel bij een Ierse pub, Waxy O’Shea. Vlakbij zou The Fat Indian moeten zitten, het restaurant waar we naar op zoek waren. Daar aangekomen bleek dat het restaurant al een tijdje dicht is. Dan maar door naar Sopranos, maffia styled pizza-joint. Dat klonk ook wel intrigerend. Daar aangekomen zat er ook een andere winkel. Door het centrum van Invercargill lopen is geen pretje en we waren het ook wel zat om nog te zoeken naar een ander restaurant op het lijstje. We gingen maar naar Hell’s pizza, een soort Domino’s. Niet echt spectaculair maar goed we hadden wel iets warms binnen.

Toen op zoek naar een biertje. We kwamen weer de Ierse pub tegen en besloten daar naar binnen te gaan. Het was best gezellig en we zagen toen natuurlijk dat ze ook pubmeals deden. Hier hadden we beter kunnen eten. Na een paar pints (Guiness) gingn we terug naar de hostel om te pitten. Invercargill is een stad welke je snel wil vergeten al was Southern Comfort wel een leuke hostel. De Stones zeiden het al toen ze op tournee langs Invercargill kwamen: It’s the arse of the world…. Snel weg hier!

[Show as slideshow]

12►

Deze etappe brengt ons rechtstreeks in de Catlins, een beschermd natuurgebied. Het beloofd een mooie maar ook heuvelachtige route te worden. We besluiten om van de route af te wijken en de Parakaunui Falls te bezoeken. Een zeer mooie waterval in de Catlins. Het is alleen te bereiken over een gravelweg.

We krijgen daar te maken met een kudde schappen en koeien die over de weg worden geleid van de ene wei naar de andere. We besluiten de boer een beetje te helpen door de schapen op te drijven. NZ schapen zijn niet bekend met fietsen en gaan behoorlijk snel vooruit als ze een fiets zien. Niet veel later kunnen we ongestoord doorfietsen en krijgen we een flinke klim over gravel. Deze klim brengt ons bij de Parakaunui Falls. Het was de hele ochtend al bewolkt en nu regent het ook. Maar de waterval is er niet minder om!

We besluiten om daar ook maar te lunchen en om dan door te gaan. Er wachten ons nog vier forse klimmen van 5 tot 10%. Inmiddels is de lucht opgeklaard en wordt het zelfs erg warm en vochtig. De Catlins is een mooi natuurgebied maar het lijkt wel behoorlijk op een regenwoud. De natuur is echter wonderschoon. Na een flinke etappe zijn we dan eindelijk in Owaka. We besluiten om hier een room te nemen in een kleine backpackers hostel. Vlak voordat we in Owaka aankwamen hebben we een koffie gedronken in een goed restaurant en hebben we een reservering voor later die avond gemaakt om daar te gaan eten. Het was namelijk het enige restaurant in de weide omtrek

Na gedoucht te hebben besluiten we naar het restaurant Niagara Falls te gaan. Daar hebben we echt goed gegeten en we kregen bovendien ook normale porties. Echt een aanrader voor iedereen die door de Catlins komt. Toen terug naar onze slaapplek en aan de slag met onze fiets: de ketting en cassette mocht na alle stof van de gravelweg wel goed schoongemaakt worden. Toen op tijd naar bed.

[Show as slideshow]

1234►

Deze dag zou een niet zo’n lange etappe worden maar wel een mooie want we gingen het natuurpark The Catlins Coast in. We hadden besloten om het uitstapje naar Nugget Point te maken want daar zouden yellow eyed pinguins te zien zijn.

Vanuit Balclutha gingen linksaf naar Kaka Point. Na 20 km waren we in Kaka Point alwaar we een goede bak hebben gedronken. Ik heb een tosti en een stuk carrot cake voor de lunch besteld en Sebastiaan ging voor de hamburger. De bediening was ons een beetje vergeten maar dat in is in Zuid Kiwistan gebruikelijk. Alles gaat hier een paar tandjes lager dan in de rest van NZ. De weg was wel heuvelachtiger geworden en dat zou nog een stukje meer worden op onze afslag naar Nugget Point een paar kilometer na Kaka Point. Dit was een gravelweg met veel hobbels.

Met de gebroken spaak in mijn achterhoofd besluit ik te pauzeren en lucht uit mijn banden te laten zodat ik wat vering kreeg. Ook was de zon goed aan het schijnen en smeerde ik me in met zonnebrand. Sebastiaan wilde niet stoppen op deze smalle gravelweg en besloot al vast door te rijden.Terwijl ik mij aan het insmeren was kwamen we de Belg weer tegen waar ik nog een leuk gesprek mee had. Hij zei dat er geen yellow eyed pinguins te zien waren omdat deze in dit jaargetijde pas na vieren weer uit de zee kwamen.

Ik was wel blij dat ik lucht uit mijn banden had gelaten want de weg werd nog een stuk hobbeliger en de klimmetjes waren steil (10% en meer). Uiteindelijk zag ik de fiets van Sebastiaan staan bij de uitkijk hut voor de yellow eyed pinguins. Hij was daar aan het kijken maar er waren inderdaad geen pinguins. We zijn nog verder geklommen naar de parkeerplaats van Nugget Point en van daaraf te voet verder naar de vuurtoren. Was een erg mooi uitkijkpunt en daar hebben we op de cliffs ongeveer 100 meter lager wel wat zonnebaden pinguins gezien. Of ze yellow eyed waren konden we vanaf die hoogte niet zien.

Toen weer de weg terug en naar Owaka. Het was mooi weer maar wel erg heuvelachtig met een mooie 10% klim ertussen naar Tunnel Hill. Waarom we moesten klimmen om over deze heuvel als er tunnel is weet ik tot vandaag de dag nog niet!

We waren gelukkig vrij snel in Owaka. Daar hebben we YHA hostel opgezocht. Het zat in het oude ziekenhuis/verpleeghuis en was erg groot. Toen wij er aankwamen was de met kolen gestookte boiler net op temperatuur zodat we konden douchen. Even gewassen en door naar The Lumberjack, een verbazingwekkend goed restaurant voor zo’n klein plaatsje. Ze hadden ook normale porties zodat we deze keer wel een dessert met koffie hebben genomen. Terug naar het hostel en nog een post gemaakt voor op het blog. Er was sateliet TV dus konden we nog wat kijken en om 23:00 uur naar bed voor een behoorlijk forse etappe de volgende dag door de Catlins.

[Show as slideshow]

123►

Vandaag gaan we de secundaire weg naar Balclutha nemen want die was veel mooier (en ook vlakker dan de Highway) zoals we ons al hadden voorgenomen. We verlieten al vrij snel de gesfalteerde weg en kwamen op een gravelweg (de oude spoorbaan). Deze route was zoals beloofd erg mooi en we hebben ook heerlijk gepicnickt naaste de rivier. Na ongeveer 20 km was de route over de oude spoorbaan afgelopen en kwamen we weer op een geasfalteerde weg.

Vlak daarna namen we de afslag naar Clydevale. Tot nu toe ging alles voorspoedig maar…. Plong daar ging weer een spaak. Van het nieuwe achterwiel. Gelukkig was het deze keer niet aan de cassettezijde. De cassette kon er dus gewoon opblijven en na een beetje vlechten om de nieuwe spaak erin te krijgen konden we het wiel richten en de tocht vervolgen. Al met al waren we waarschijnlijk maar een kwartiertje bezig. Het was nog steeds een mooie route door een rivierdal.

Na ongeveer 65 km kwamen we bij een winkel/restaurant/cafe waar we eigenlijk niks konden bestellen want er was een bruiloft geweest! Dan maar een ijsje en een cola. Sebastiaan had honger dus hij ging voor de tweede lunch. Daar hebben we ook even gebeld met het Motorcamp Holiday Park in Balclutha om een plekje te reserveren voor de nacht. Na nog 30 km waren we eindelijk in Balclutha. Daar hebben we het Motorcamp opgezocht en onze spullen van de fietsen geladen.

Boodschappen doen en daarna eten bij Captain’s Cafe. Sebastiaan nam spare ribs en ik nam een schnitzel (small). De volgens Kiwis kleine schnitzel was nog steeds beduidend groter dan een schnitzel in een Nederlands restaurant. Sebastiaan had een bord vol met spareribs en we kregen allebei ons eten niet op. Terug naar het Motorcamp waar een prachtige en vreemde sterrenhemel te bewonderen was. Nog even wat aan het blog gedaan en via de niet al te denderende wifi verbinding van het motorcamp wat posts op het blog gezet. Balclutha is een stadje dat je snel wil vergeten want er is niet veel te beleven. Op het motorcamp waren we nog een Vlaming tegengekomen die het Noorder- en het Zuider-eiland aan het rondfietsen was in een aantal maanden. Zijn naam was Wouter en hij was begonnen op het Noordereiland. We zouden hem nog wat keren tegenkomen de komende dagen.

[Show as slideshow]

12►

Vanaf Alexandra gaan we de hoogvlakte op naar Roxburgh. Dit is een beetje als de Betuwe in Nederland. Erg veel fruitbomen. Wel zijn er behoorlijk wat klimmetjes te doen.

We starten met een behoorlijk ontbijt, er is nog pastasaus over van de avond ervoor en ik besluit toast met pastasaus te nemen. Sebastiaan vind dat niks en neemt gewoon toast met kaas en jam. We praten nog even met Marj over de aardbeving in Christchurch en dan vertrekken. Nog een pitstop bij de New World op Main Street en dan gaan we: brug over en gelijk 10% klimmen! Dat begint lekker. We gaan jullie niet vervelen met de alle heuveltjes die we zijn tegen gekomen maar de resigids gaf er ook maar een paar aan. Waarschijnlijk hadden ze de moed ook opgegeven. Het was wel erg mooi met prachtige uitzichten. Na ongeveer 15 km kwamen we bij de Speargrass Inn waar we prima konden lunchen en ook lekker koffie hebben gedronken. In de buurt van Roxburgh komen we tussen de boomgaarden. In Roxburgh bezoeken we de I-centre en krijgen we de tip om naar het Holiday Park van Millers Flat te gaan. We bellen even buiten de I-centre en er is daar een cabin dus we hebben een slaapplek. Sebastiaan raakt aan de praat met een oude dame die half Nederlands is en geemigreerd is uit Nederlands Indie tijdens of vlak na de oorlog. Ze sprak nog erg goed Nederlands maar was niet helemaal meer bij…  Na dit leuke intermezzo gingen we naar de supermarkt waar we even wat avondeten hebben gekocht want de de winkel in Millers Flat ging waarschijnlijk dicht als we daar aankwamen. Verder was daar niks te doen hadden we al gehoord dus besloten we Chicken Tonight in te slaan.

We waren toch nog vrij snel in Millers Flat en de dame van het Holiday park was erg enthousiast over de omgeving. Ze vertelde ons ook dat we de volgende dag de secundaire weg naar Balclutha moesten nemen want die was veel mooier (en ook vlakker dan de Highway). Dit waren wij toch al van plan dus dat was een mooie bevestiging.

[Show as slideshow]

Aangezien we gisteren niet in Cromwell hebben overnacht besluiten we vandaag het stuk van Tarras naar Cromwell te fietsen en dan naar Alexandra te gaan. Niet een al te lange route maar als we de dag daarna onze rustdag gebruiken om van Alexandra naar Millers Flat te fietsen dan is de dag erop onze fietstocht niet zo lang en kunnen we de route in Balclutha weer op pakken aan het einde van die dag.

Zo gezegd, zo gedaan. We vertrekken bij onze prachtige B&B in Ardgourd en krijgen nog de tip om naar Doubtful Sound te gaan met Ecological Holidays. Dat schrijven we even op. Dan vertrekken voor een een saai stuk tot aan Cromwell. Het is nog wel een kleine 25 km dus als we daar zijn besluiten we te lunchen bij de Subway en dan nog wat boodschappen te doen bij de supermarkt. We kunnen echter geen supermarkt te vinden dus besluiten we te vragen bij de I-centre (lokale VVV). Terwijl ik de I-centre wil inlopen komt de dame van Ardgourd B&B naar buiten uit haar adventure travelservice en vraagt of ze ons kan helpen. Ze was ons op de weg naar Cromwell al gepasseerd en was aan het werk daar. Ik vraag waar de super is en ze wijst ons de weg naar New World, een echte hypermarket (een soort AH XXL).

We doen nog even de laatste boodschappen en gaan dan op weg naar Alexandra via Clyde. We volgen het rivierdal van de Clyde. Echt indrukwekkend zeker omdat op onze tocht naar Cromwell de zon weer te voorschijn was gekommen. Vlak voordat we in het plaatsje Clyde aankomen komen we langs de dam van Clyde waar een behoorlijke waterkrachtcentrale is gebouwd. Daarna volgt een spectaculaire afdaling Clyde waar we een kopje koffie pakken met carrotcake. Dan door naar Alexandra over de Otago Central Rail Trail. Dit is de oude trein baan waar nu een fietspad gemaakt is van gravel. Erg makkelijk omte fietsen en we zijn dan ook snel in Alexandra. We hadden al gebeld naar Alexandra om daar een hostel te reserveren. We hebben een kamer in Marj’ Place. Dit blijkt een erg leuke hostel te zijn met erg vriendelijke eigenaren. We willen wassen en zij doen bijna de hele was (als we terugkomen van het boodschappen doen hebben ze de was al opgehangen). Ook hier krijgen we wat groenten uit de tuin en we besluiten wat boodschappen te doen om verse spaghetti te maken met een bolognesesaus. Dit smaakt erg goed en we hebben er grote flessen bier erbij gekocht. Sebastiaan gaat CSI kijken en ik ga weer wat stukjes voor het blog schrijven. Uiteindelijk valt Sebastiaan op de bank in slaap en moet ik nog erg mijn best doen om hem te overtuigen een echt bed in onze kamer op te zoeken. Volgende dag wacht ons namelijk een weliswaar korte etappe maar met een fors aantal klimmetjes.

[Show as slideshow]

12►

Volgens onze reisgids een lange dag met een prachtige route.

We hadden ons voorgenomen om deze ochtend wel via het internetcafe op het Holiday Park een post te maken op onze blog over de aardbeving en iedereen te laten weten dat wij ok waren. Dit hebben we gedaan maar al met al waren we wel een uurtje later klaar om op de fiets te stappen dus dat betekende hard doorfietsen!

Deze dag zouden we echter een pas van 965 meter overgaan (Linden’s Pass) terwijl wij in Omarama op 400 meter zaten. Flink klimmen dus. De eerste 20 km was vals plat met stijgingspercentages van ongeveer 1 en soms 2 %. Goed te doen dus maar het weer was nogal veranderlijk. Beetje miezerregen (jas aan dus) dan weer een zonnetje (jas uit, want veels te heet), dan weer regen en weer de jas aan. Ach ja NZ: four seasons in a day! Mijn shirt over het weer in Schotland is ook toepasselijk in NZ.

Na 20 km begon het meer te stijgen en was het stijgingspercentage 2,5% (nu weer 2% dan weer 3% op mijn hoogtemeter). DIt ging door tot 31 km, we waren toen inmiddels op 880 meter. Het was wel indrukwekkend om die pas omhoog te fietsen. Mooie uitzichten en het weer klaarde goed op! We kregen een goede zon en de jassen konden tijdens de klim uit. Als toetje kregen we vanaf 31 km nog een laatste klim van iets meer dan 1 km met een stijgingspercentage van 7%. De toerrijders welke in de Alpe d’Hueze rijden zullen hier vast wel om kunnen smalen maar met die kiwi’s naast je die in motor maniacs veranderen zodra ze achter het stuur zitten is het geen pretje. Het is ongelofelijk welke snelheden truckers kunnen ontwikkelen terwijl ze een pass omhoog tuffen!

UItzicht boven op de pas is echt magnifiek en we doen een high five. We zijn er. Op dat moment komt er een andere fietser aan de andere kant omhoog die zijn armen de lucht in gooit! Ook hij heeft het gehaald (met aanhangwagentje achter zijn fiets!!). Stoppen bovenop om te drinken en iets te eten en dan de jas weer aan voor de afdaling want het is stiekem toch wel koud boven met die harde wind. Afdalen dan maar. Dat gaat wel lekker snel!

Na de afdaling van ongeveer 20 km in totaal besluiten we even te lunchen voordat we verder rijden naar onze bestemming. We worden daar opgegeten door een aantal vliegjes met veel eetlust maar ja je gaat niet alles weer inpakken en verkassen. Dan maar rondlopen met de boterham in je hand. Onze beoogde slaapplaats geprobeerd te bellen maar …. helaas geen bereik. Ook dat hoort er bij in NZ. Na ruim 65 km krijgen we nog een klimmetje voor onze kiezen. 2 km met gemiddeld 5%. Lekker als toetje na Linden’s Pass maar ook hier was het bovenop uitkijken! Erg mooi. Dan weer dalen door het land waar de schapen grazen die de Merino-wol opleveren van mijn Icebreaker shirt dat ik op dat moment aan heb.

Na meer dan 80 km zijn we in Tarras. We hadden wel naar Cromwell gewild die dag maar dat is nog 25 km en we waren gewoon te laat vertrokken. We hadden geen zin om laat in de namiddag, begin van de avond aan te komen en dan nog op zoek te moeten naar een een plek om te overnachten. In onze gids stond dat er een Homestay en een Motel was in Tarras. WIj op zoek naar het motel, dat was al 10 jaar dicht….toen maar naar de winkel met de homestay. Eigenaresse van de winkel: “Homestay? Never heard of…” Maar ze wilde ons wel graag helpen dus ging ze op zoek naar een B&B. De eerste die zij aanraadde hadden wij al van gezien dat daar No Vacancy was toen we het dorp inreden. Nou dan wist ze nog wel wat maar dat was nog wel een paar km verderop. Het was toevallig ook haar buurvrouw dus kon ze haar wel bellen. Bleek dat zij geen gasten had die avond en dat mogelijke “refugees” uit Christchurch op zijn vroegst pas de dag erna zouden komen dus was er daar wel plek. Klein stukje rijden: ongeveer 5 minutjes met de auto.. Jaja dat werden er dus 10. Het was al 6 tot aan de afslag en toen moesten we nog wat km’s. Wel erg mooi. Een vallei die naar later bleek was gevormd door gletsjers tijdens de laatste ijstijd. Waar is het nou? Ik zie niet echt iets behalve die villa’s daar op de heuvel!. Inderdaad het was 1 van die villa’s. Wel nog even het oprijpad met een helling van 8% op maar dan heb je ook wat!

Erg leuke B&B en een goede gastvrouw. Hebben jullie al boodschappen… Nee. “There’s a wee little shop on the hill” Dat bleek haar schuurtje te zijn met een vriezer met veel vlees en een voorraadkast met allerlei kruidenierswaren. Opschrijven in het boekje en dan koken maar. Ze had ook nog verse groenten uit de tuin: maiskolven, tomaten, aardappelen en uien. Wij kozen voor een lading worstjes want in van die mega steaks hadden wij geen trek. Paar biertjes erbij en smullen maar. Ze kwam ook nog een verse chutney van vijgen uit de tuin brengen. Dat zou vast lekker bij worstjes smaken. Nog even wat zappen op Sky en toen ging het licht uit.

[Show as slideshow]

12►