Seppo & Jeff's Blog

Het had behoorlijk geregend die nacht en het was nog bewolkt toen we opstonden. Nog even wat foto’s genomen van Lake Paringa en de bloemen die op onze tafel stonden in de Lodge. Toen op pad.

Al na 7 km kwamen we bij een Salmon Farm. We besloten omdaar een kopje koffie te nemen met carrot cake Na iets meer dan 20 km komen we bij Bruce Bay, ook weer een mooi strand. De bomen zijn vergroeid met de overheersende windrichting:ZW-W. Wel weer zandvliegjes dus besluiten we door te fietsen voordat we gaan lunchen. Op een gegeven moment zien we een afslag van Highway 6 en besluiten dat dat een prima plek is om te gaan lunchen. We eten een paar boterhammen en drinken wat. Dan weer door fietsen door het subtropische regenwoud met de overweldigende vegetatie. De weg is licht heuvelachtig. Na 45 km is er klim van 1000 meter tegen 3 tot 6%. Dan is het nog 25 km heuvelachtig met vals plat van 1 a 2% totdat we in Fox Glacier zijn.

We gaan op zoek naar het hostel en vinden Ivory Towers snel. We gaan snel douchen en dan naar de information om een glacier wandeling voor de volgende dag te boeken. Dat lukt ons bij Fox Glacier Guided Tours. We worden daar de volgende dag om half negen verwacht. Nog even wat boodschappen en als we terug zijn bij het hostel zien we een bekend gezicht: Wouter is er. We gaan eten in het dorp maar Wouter heeft al gegeten.

We besluiten na het eten nog een biertje te drinken met Wouter en op weg naar het restaurant halen nog even een sixpack biertjes bij de supermarkt. We eten bij Cafe Neve en na een kop koffie gaan we terug naar het hostel. Wouter is vandaag bij de Glacier geweest en heeft beloten om morgen met de bus verder te gaan naar Nelson omdat hij op 23 maart weer terug moet zijn in Auckland want daar vandaan vliegt hij terug.

We hebben een leuk gesprek en bekijken elkaars blog. Dan naar bed want de volgende dag moeten we allemaal vroeg op.

[Show as slideshow]

12►

We stonden op en het was weer prachtig weer. We wisslen wat mailadressen uit met Wouter en Sophie en nemen wat melige afscheidsfoto’s. Dan gaan we nog even naar de supermarkt en besluiten we om even te bellen naar Lake Paringa Lodge om een cabin te reserveren. We hebben geluk: ze hebben daar een cabin. Omdat we nog geen goede koffie gehad hebben besluiten we om in Haast Township nog even naar een koffietent te gaan. Daar hebben ze lekkere koffie en ook een goede slice (een soort koek).

We gaan op pad. Sophie had ons verteld hoe mooi het strand was dus besluiten om daarvoor om te fietsen en af te slaan naar Haast Beach. Dit is inderdaad schitterend en erg verlaten. Dan weer op de fiets en we komen bij Haast Bridge. Een erg lange brug (100 meter) single lane! De kiwi’s zijn daar dol op en we zullen er nog vele tegen komen. Na 15 km krijgen we de eerste klimmen van die dag voor onze kiezen. Kort daarna volgt een klim van 2000 meter van 5 tot 12%. Na 21 km een klim van 800 meter 8 tot 14% en na 24 km nog een klim van 800 meter maar deze is slechts 5 tot 10%. Dan zijn we bij Knight’s Point: een erg mooi uitkijkpunt. Helaas konden wij de beloofde zeeleeuwenkolonie niet vinden.

We rijden langs Lake Moeraki en krijgen nog een klimmetje van 6%. Daarna is het heuvelachtig tot aan Lake Paringa. We zijn bij ons lodge aangekomen. Het is erg mooi en we doen even onze was. Daarna gaan we eten maken. Er is daar niks te krijgen dus hadden we in Haast al boodschappen gedaan. Het eten was erg goed. Simpele pasta met Bolognese-saus: gelukkig met veel groenten. Daarna nog even Sky kijken om de aardbeving in Japan te volgen. Het is echt verschrikkelijk om dit te zien en de brandende reactor hangt als een zwaard van Damocles boven het getroffen gebied. Laten we hopen dat ze de reactor kunnen blussen.

Nog even wat typen aan het blog en dan naar bed. Morgen door naar Fox Glacier!

[Show as slideshow]

1234...678►

We stonden op en het was prachtig weer. Goed dat we gisteren gewacht hadden. Met een mooie zon is deze, volgens onze reisgids de mooiste, etappe veel meer genieten. We beginnen op 300 meter hoogte en na 7 km krijgen we een kleine klim van 7%. de uitzichten van de vallei zijn prachtig. Vanaf 14,5 km gaan we echt klimmen. Eerst 8 % en dan 12% bij het laatste stuk. Na 18,5 km zijn we op de Haast-pas op 580 meter. Yoepie, we zijn nu echt aan de West-coast. De vegetatie veranderd ook: het wordt regenwoud.

Dan gaan we dalen. Na een kleine afdaling komen we een waterval tegen die een klein stukje van de weg ligt. We besloten een kijkje te nemen bij deze Fantail Falls. Dat beloofd wat voor de rest van de westkust. We rijden verder en de afdaling gaat echt supersnel. Flink remmen in de bochten en dan …. de Gates of Haast. Een brug over een ravijn met zeer fraaie uitzichten. We besluiten na wat foto’s om daar te lunchen.

Hier maken we ook goed kennis met een andere, donkerdere kant van de westkust: de zandvliegjes. Kleine vliegjes die nog het meeste lijken op fruitvliegjes. Alleen stekken deze om je bloed op te zuigen. Je kan slaan maar voor elke dooie zandvlieg zijn er 10 nieuwe. Deet of andere reppelant helpt maar een deel, na jkorte tijd zijn ze terug en des te hongeriger. Wat dan te doen? Kleren met lange broekspijpen en mouwen. En blijven lopen…. (of fietsen). Als je stil gaat staan dan ben je het haasje. Als de zon ondergaat verdwijnen ze, ook door wind en regen komen ze niet.

Goed na rondjes lopend geluncht te hebben gaan we weer verder. Nog een stuk steil dalen. Bij Pleasant Flat stoppen we even voor een drinkpauze en om nieuwe zonnebrand te smeren. De zon brand echt fel. Vanaf nu is het een flink stuk vals plat naar beneden. Aan het einde van de rit wordt het wat heuvelachtiger maar na 80 km zijn we in Haast Township. We hadden daar een kamer geboekt bij het Wilderness Backpackers Motel. We zetten onze fiets binnen in de schuur en ja hoor: de fiets van Wouter!

Verder komt er ook een fanatieke Britse fietser aan die een echte kilometervreter blijkt te zijn. Hij rijdt dagelijks meer dan 120 km en is een ervaren vakantiefietser. Hij let alleen niet echt op want als wij hem vertellen waar we allemaal gaan stoppen aan de westkust dan is dat volgens hem niet mogelijk omdat daar niets is. Later blijkt dat allemaal wel mee te vallen maar ja als je elke dag meer dan 120 km fietst heb je niet echt de tijd om goed op te letten!

We spreken Wouter nog even en drinken een paar biertjes. Hij verteld dat er in het hostel ook Vlaamse fietster is, genaamd Sophie. Als we hem vragen of hij mee gaat eten in The Hard Antler blijkt dat hij samen met Sophie gaat koken maar dat hij graag daarna nog een biertje drinkt met ons. Wij gaan eten bij The Hard Antler. Weer een self-service restaurant. Je wordt niet bediend en je moet wachten tot je nummer verschijnt (zoals bij de slager in Nederland). Dan kan je je bord halen en bij de saladbar je bord aanvullen met salade, groenten en patat.

Het eten gaat wel en we nemen nog een toetje. Dan weer terug naar het hostel om met Wouter en Sophie een biertje te drinken. Het is erg gezellig en Sophie is een flinke kletser die veel tips voor ons heeft. Zij komt namelijk vanaf het noorden en gaat nog naar het zuiden waar wij net vandaan komen. Ze is al een paar maanden in NZ en is begonnen op het Noordereiland. Ze legt ook stukken af met de bus en liftend want het is veels te groot om alles te fietsen. Ze heeft een behoorlijk slechte zomer achter de rug in NZ en is ook verbaasd dat wij het zo getroffen hebben met het weer. Zij is namelijk al meerdere malen letterlijk uit haar tentje gedreven door de nasleep van tropische cyclonen die het Noordereiland hebben geteisterd. Al met al is het heel gezellig en zonder dat we het door hebben is het al na twaalven. Tijd om naar bed te gaan want morgen moeten we weer. Wouter gaat in 1 keer doorfietsen naar Fox Glacier maar wij willen onderweg nog een aantal zijpaadjes in om bijzondere dingen te zien en gaan in 2 etappes naar Fox.

[Show as slideshow]

12345►

We stonden op en het regende. De weersvoorspelling was dat het die dag nog erger zou worden en we besloten om een rustdag in te lassen. Starten in de regen is geen feestje en we moesten ook nog een flinke achterstand op het blog inhalen. Krantje gekocht en tikken aan het blog. De regen tikte hard op het dak van ons schuine cabindak. Sebastiaan nam nog een kleine siesta en toen ik klaar was ging Sebastiaan aan de slag. Ik deed een middag dutje. Wonder boven wonder klaarde het weer op en de zon ging zelfs schijnen in de middag. Een verschil tussen dag en nacht binnen no time! Het was helaas al drie uur in de middag dus te laat om te fietsen. Bovendien hadden onze lichamen wel de nodige rust verdiend.

Het blog schoot behoorlijk op en we konden een groot deel van onze achterstand bijwerken. Toen gingen we avondeten in het restaurant. Daar was ook de wifiverbinding zodat we ondertussen alle stukjes en de foto’s konden uploaden naar de server. Wonder boven wonder hadden ze hier in de middle of nowhere wel een goede internetverbinding (waarschijnlijk een synchrone sattelietverbinding) en door de goed uploadsnelheid ging dit het snelst van heel onze NZ reis. We waren alsnog er wel een paar uurtjes zoet mee maar met eten erbij was het goed te doen. Inmiddels sijpelde ook het nieuws van de giga zeebeving in Japan binnen en van de tsunami die daarop volgde. Ook werd bekend dat er een kernreactor zonder koelwater zat…. Als dat maar goed gaat.

Om 10 uur waren we wel een beetje klaar met alle blogperikelen en gingen we naar bed.

[Show as slideshow]

In onze reisgids aangekondigd als waarschijnlijk een van de mooiste etappes. Dat belooft dus wat. Het weer zat in ieder geval mee. Het was erg zonnig. Vanuit Wanaka gaan we Highway 6 volgen. Deze highway zullen we de komende dagen elke keer fietsen want het is de highway naar de Westkust die we nog gaan fietsen. Het is trouwens ook de enige highway aan de westkust, ȕberhaupt de enige doorgaande weg aan de westkust. De westkust is een smalle kuststrook tussen de Southern Alps en de Tasman Sea van ongeveer 30 km breed en 400 km lang.

Na 17 km kwamen we aan bij Lake Hawea. Hier was een cafe/bar waar we een Colaatje hebben genomen en ook nog een blikje voor onderweg. Toen door langs het meer dat een heel mooie groen/blauwe kleur had. De weg was wel heuvelachtige en we gingen behoorlijk op en neer. Na 28 km kregen we een iets langere klim maar bovenop was ook een mooi uitzichtpunt over het meer. We besloten hier te lunchen omdat we daar nog net in een beetje schaduw konden zitten. Op dat moment stopten er meerdere touringbussen met toeristen die snel een kiekje kwamen nemen. Stel je voor de hele dag in zo’n bus en dan af en toe losgelaten worden. Sebastiaan en ik moesten er niet aan denken. Waarschijnlijk dachten zij: “De hele dag fietsen door NZ, ik moet er niet aan denken”.

Toen door naar het einde van Lake Hawea en de klim naar The Neck dat zo heet omdat het de heuvel is die Lake Hawea en Lake Wanaka van elkaar scheidt. Pittig klimmetje en onze vriend de kopwind kwam ook weer opzetten. Bovenop waren we op 405 meter en hadden we mooi uitzicht op Lake Hawea aan de ene kant en Lake Wanaka aan de andere kant. Wel weer opvallend: aan de andere kant waren er donkere wolken en waaide het aanzienlijk harder. We kregen nu een flink stuk langs Lake Wanaka en die weg deed mij het meest denkend aan een kustweg langs de Middellandse Zee. Erg mooi maar behoorlijk glooiend en de kopwind maakte het er ook niet makkelijker op.

Na 50 km kwamen we aan het einde van Lake Wanaka en kregen we gelukkig een vlakker stuk. Wel was er fikse wind en donkere wolken en kregen we ook een aantal druppeltjes. Maar niks ernstig. Eindelijk het bord Makarora. Dat was voor Makarora East. Wij moesten nog 10 km door naar Makarora West. Daar was een soort van holiday park en we hadden daar een cabin gereserveerd. Gelukkig was er wel een soort van shop en ook een cafe/restaurant. Op de deur hingen een aantal staaltjes van Kiwi-humor!

Douchen en dan eten in het restaurant. Op tijd naar bed want morgen is de tocht over de Haast pass, volgens ons reisgidsje de mooiste etappe.

[Show as slideshow]

12345►

Deze dag houden wij ons niet aan het plan om over Cromwell naar Wanaka te rijden. Dat zou twee dagen kosten terwijl het in 1 dag kan als we over de Crown Range klimmen. Dit is wel een veel steilere route maar de klim zit vrij aan het begin (20 km). Hij is weliswaar 10 km lang maar daarna is het vals plat naar beneden tot aan Wanaka. De eigenaar van het Shotover Holiday Park fiets zelf ook veel en raad ons aan die route te nemen. Hij heeft hem echter zelf nog nooit gefietst!

Zo gezegd zo gedaan. We gaan op pad. Eerst langs Arrowtown na 15 km. We komen nog langs Remarkable Vets, van die docu-serie op National Geographic. En dan zijn we in het centrum van Arrowtown. Het is een oud gouddelver- en mijnwerkerstadje en heel toeristisch. We doen daar nog wat boodschappen in de lokale super en drinken koffie en eten een broodje bij het Arrowcafe. Goede koffie!

Dan weer op pad. Vijf km na Arrowtown is de afslag naar Cardrona en Wanaka via de Crownrange. Het begint gelijk goed met een aantal haarspeldbochten en flinke stijgingspercentages (tot 10%). De haarspeldbochten kom je niet zo vaak tegen in NZ dus dit is een flinke klim. Hij duurt bijna 5 km maar de uitzichten zijn overweldigend dus nemen we regelmatig foto’s. Dan komen we op een stukje vals plat dat een paar km duurt. We besluiten in de schaduw te lunchen omdat we weten dat er nog een flinke klim moet komen. We zijn op ongeveer 650 meter en moeten nog naar 1120 meter.

De lunch smaakt goed en we komen een fietser tegen die de Crownrange ook van onze kant beklimt…. wel op een lichte racefiets dat wel. Dan is het niet langer uit te stellen. We moeten op pad en alles naar boven zeulen. Het is een mooie dag en er is dus ook behoorlijk wat zon. Goed smeren en klimmen maar. Dan stuiten we op een verkeersregelaarster. Ze zijn de weg opnieuw aan het asfalteren en we moeten even wachten tot het verkeer van boven voorbij is. Dan mogen wij. De verkeersregelaarster zegt met een brede glimlach: “It’ll be puffin’ all the way from now on, boys!”. Ze had gelijk. Het was een klim van bijna 5 km met hellingspercentages tot 16%. Lage versnelling en pedalen maar. De uitzichten zijn schitterend maar de koperen ploert is medogenloos. Het zweet guts langs mijn voorhoofd naar beneden en ik laat Sebastiaan voor gaan naar boven want dat hou ik toch niet bij. Dit zal toch wel de laatste bocht zijn…. Nee er is nog een. Shit nog een. En dan zie ik geparkeerde auto’s boven staan. Dit is de laatse klim want dat is het uitzichtpunt bovenop. Ik ben het beu en schakel een tandje bij. Dan duurt de marteling korter!

Als we dan eindelijk boven zijn is het uitzicht werkelijk magnifiek. We doen een high five. En maken foto’s natuurlijk. Dan naar beneden. De afdalingen zijn echt “at carcatching speeds” zoals ze hier zeggen. Veel remmen dus want bloedlink. We zien een paar vakantiefietsers van de andere kant omhoog komen. Zij hebben het opgegeven: Ze hebben de fiets aan hand en duwen hem omhoog. Zo krijgen wij dus die bijnaam: push-bikes! Ach het is ook wel logisch. Onze klim was 10 km. Zij zijn al 40 km aan het klimmen vanaf Wanaka. Minder steil maar wel veel langer. Toch gniffelen we een beetje. Ik onderdruk het snel en groet ze vriendelijk. En dan weer door. Zoefff…. De echt steile afdaling stopt snel en we krijgen vals plat van 1 a 2% naar beneden. We stoppen in Cordrona bij een Inn. Even koffie en carrotcake en een cola!

Veel mensen daar in de biertuin verklaren ons voor gek maar we hebben wel genoeg aanspraak! Het is trouwens een erg mooie biertuin met veel bloemen, een huifkar en een oldsmobile in een schuurtje. Die reed vast niet meer in tegenstelling tot de optocht van oldsmobiles die we tegenkwamen bij onze klim omhoog, het was vast een clubuitje van de oldsmobile club.

Door naar Wanaka dan maar het is nog ongeveer 30 km maar die schieten voorbij en iets meer dan een uur later roept Sebastiaan naar me. Ik versta hem niet goed. “Wat?” “We zijn er bijna laten we wat langzamer uitrijden!” Goed idee. Waar zit het Holiday park eigenlijk waar we een cabin gereserveerd hebben? Oeps daar zijn we al voorbij. We moesten iets terug. Lekker douchen, fietskleding wassen en dan op pad naar het centrum om wat te eten. De Rough Guide raadde Relishes aan. Het kaartje was echter niet helemaal correct en Sebastiaan wilde het bijna opgeven maar daar! Daar was het. Het zag er niet heel bijzonder uit maar het liep wel snel vol. De serveerster wees ons een tafeltje aan waar al een echtpaar zat te eten. Dat doen ze wel vaker hier want het is druk. Gelukkig waren wij net op tijd want dit was het beste wat we tot nu toe gehad hebben. Ik nam free range pork en die was werkelijk subliem en Sebastiaan had wilde geit met koriander. Ook erg goed. We raken in gesprek met het oudere echtpaar. Dat is het leuke van een tafeltje delen. Ze waren op doorreis naar Dunedin om hun dochter op de uni daar te bezoeken. Ze hadden een bedrijfje In Fox Glacier dat wandeltochten naar de glacier organiseerd. Toen ze hoorden dat we aan het fietsen waren wilden ze gelijk weten waar we die dag vandaan kwamen. Queenstown. O dan hebben jullie de Crown range genomen: ” Good on ya!” Hij bleek ook een fietser, mountainbiking weliswaar maar wel een een fanatieke. Ook moetsten we naar Fox Glacier toen ze hoorden dat we de westkust nog gingen doen.

Zij waren klaar met eten en gingen weer. Wij besloten om ook nog een toetje te nemen. Ook die was erg goed. Toen weer terug. Het was vrij onbewolkt dus de sterrenhemel was fraai.

[Show as slideshow]

12345►

Het was weer brak wakker worden na een nachtje kreperen (lees camperen). Alles lekker vochtig en behoorlijk koud. Jeff zijn fietscomputer gaf zes graden celsius aan! Die warme douche zou toch wel lekker geweest zijn, maar dat was nog een dag fietsen voordat we deze zouden tegenkomen. Nadat we onze bammetjes naarbinnen hadden gewerkt met een overheerlijke kop oploskoffie (geloof me, dat is echt lekker bij gebrek aan wat beters) kon onze grote inpakklus beginnen. Gelukkig was het zonnetje inmiddels doorgebroken, zodat de tent kon opdrogen van alle dauw. Een paar nieuwsgierige vogeltjes kwamen ondertussen onze etensresten verorberen

Eenmaal gepakt was het rond 11.30 uur toen we op de fiets stapten. Eerst weer een stukje terugfietsen door het dichte bos heen, naar de hoofdweg van gisteren. Daar lag opnieuw 47 kilometer gravelroad op ons te wachten. Inmiddels was de temperatuur en de windkracht flink gestegen, waardoor de fietscondities iets minder gunstig waren ten opzichte van gisteren. Het werd ook iets heuvelachtiger met af en toe een flinke klimmetje. Na een behoorlijke opwarming door de zon werden we ineens verrast door een “ford”: een spontane beek die gewoon de weg kruist. Nog even de opties overwogen om dit droog over te komen:

- er door heen fietsen: stenen zo groot als tennisballen in de beek, geen optie
- er omheen lopen: zo ver je kon zien, liep de waterstroom door, geen optie

Afijn, dus gewoon maar er door heen banjeren met schoenen en al. Het water was circa 20 cm diep en ijskoud wat eigenlijk wel lekker was gezien de brandende zon die aan de hemel stond. Nog een paar korte klimmetjes en toen kwamen we aan bij Whitesbay met een prachtig uitzicht over Lake Wakatipu. Nog 10 km te gaan en dan waren we bij onze tussenbestemming voor die dag: Walter Peak High Country Farm. Walter Peak is een klein toeristisch plaatsje verbonden met het drukke stadje Queenstown door middel van een nostalgische stoomboot: de TSS (Twin Screw Steamer) Earnslaw. Onze timing bleek goed te zijn: een uurtje wachten en dan zou de boot vertrekken. Ondertussen konden wij onze vochtreserves even bijvullen in een restaurantje terwijl we in de verte de “Lady of the Lake” langzaam over het meer zagen aankomen.

De TSS Earnslaw is nog een van de weinige passagiersstoomboten welke in gebruik is. De stoomboot is in prachtige originele staat en wordt nog steeds conform de werkwijze uit 1912 bediend! Via een klein loopbruggetje kun je een blik werpen in de machinekamer, waar stoere mannen de kolen in de oven staan te scheppen. Erg indrukwekkend om dat te zien. Met een heerlijk briesje in het gezicht tuffen we richting Queenstown.

Eenmaal aangekomen was de overgang redelijk heftig: het bleek superdruk en toeristisch te zijn in Queenstown wat een nogal groot contrast was met de afgelopen twee dagen. We hadden beide zoiets van “Lets get the hell out of here!”. Echter hadden wij nog 2 belangrijke missies openstaan.

1) Shoppen. We hadden geen eten en drinken meer en onze overnachting bleek nog een kleine 6 km uit de stad te zijn.

2) De Fergburger. Volgens velen die ons voorgingen, was dit de plek om NZ beste hamburgers te eten. De burgers waren redelijk goed, echter konden ze niet tippen aan onze eerder genoten lamsburgers bij Chateau on the Park in Christchurch. Was ook niet zo gek gezien het enorme verschil in prijs en entourage.

Tot slot nog 6 km doorfietsen tot aan Arthurs Point, waarbij we een rustig gelegen Holiday Park hadden uitgezocht met een cabin, en niet te vergeten een heerlijk warme douche! Vervolgens was het tijd om onze fietsen te ontdoen van al het stof en bagger van de afgelopen dagen. Moe en voldaan lekker op het bed gecrashed met een welverdiend biertje. Voor Jeff een colaatje, want die zat nog steeds aan de medicijnen tegen de vriendjes uit Peels Forest.

[Show as slideshow]

1234567►

Eindelijk een dag uitslapen! Nou ja, relatief gezien dan, want de 9.00 uur was toch beduidend beter te verteren na de 6.15 uur van de 2 dagen er voor. Onze lichamen waren weer redelijk fit en de de derrieres weer redelijk hersteld dankzij de magische “butt butter” a.k.a. as Vaseline Aloe Fresh (c). Jeff voelde zich ook weer iets ondanks dat hij wat nog wat vriendjes uit Peels Forest met zich meedroeg.

Vandaag gingen we het asfalt voor langere tijd verlaten en verruilen voor een gravelroad naar de Mavora Lakes. Nog even snel wat boodschapjes doen bij de supermarkt, een aantal venison (wild) pies inslaan bij de beroemde pie shop Millers en toen kon het avontuur weer van start. Maar voordat we definitief op pad gingen moesten we uiteraard nog even langs de fietsenmaker met Jeff zijn fiets Bij de voorste bagagedrager ontbrak er sinds onbekende tijd een boutje, waardoor de voortassen niet echt solide aan de fiets hingen. Aangezien we vandaag voor een groot gedeelte over gravel heen gaan fietsen was het dus wel noodzakelijk om dit eerst te repareren. De fietsenmaker bleek tevens een grasmaaiershop te zijn en werd gerund door een Groninger! Hij was als klein kind in Nederland opgegroeid en vlak na de oorlog met zijn ouders naar Nieuw Zeeland vertrokken. De vriendelijke man ging het boutje en de spacer on-the-fly maken op zijn werkbank. Na een paar minuutjes was dit gerealiseerd en konden we weer met frisse benen op pad. Free of charge en hij wenste ons veel plezier!

De eerste 20 kilometers gingen nog over asfalt. Het was eindelijk eens ‘normaal’ weer: 20 graden en geen harde tegenwind! Een paar korte klimmetjes en veel boerenland met de nodige veeteelt: schapen, koeien, geiten, herten en soms een verdwaalde lama. Uiteindelijk begon de maag te rommelen en werd het tijd voor een stop. Aangezien er maar 1 gehucht tussen ons begin- en eindpunt lag, was onze lunchplek niet al te moeilijk. Het plaatsje heette “The Key” en bestond uit een primary school met 3 huizen. Voor ons in iedergeval voldoende om de tassen open te gooien en te gaan picnicken.

Kort na the Key was de afslag naar Mavora Lakes. Het asfalt hield hier op en er stond ons 37 km aan gravelroad te wachten. Gezien de conditie van de eerdere gravelroads zag ik er stiekem een beetje tegenop, maar in plaats van grote keien bleek dit inderdaad echt gravel te zijn. Tijd om wat lucht uit de bandjes te laten lopen, zodat we niet alle kanten op stuiteren. De weg leidde ons door een prachtige vallei langs de Mararoa river met de Thomson Mountains aan de ene kant en de  Livingstone Mountains aan de andere kant. De temperatuur was in de tussentijd redelijk opgelopen en dit kwam dan ook overeen met de droge stoffige vlakte waar we overheen fietsten.

Eenmaal bij de Mavora Lakes Park aangekomen, veranderde de natuur weer spontaan in dikke groene bossen: een teken dat we dicht bij de meren waren aangekomen. De D.O.C. camping was niet meer dan een informatiebord, een paar toiletten en een tapkraantje voor water (eerst koken Jeff ). Op het informatiebord stonden wat gegevens over het National Park en de instructie om te betalen: men neme een envelopje uit lade 1 schrijft daar je NAW gegevens op, stopt het geld in het envelopje in lade 2. Als bewijs een afscheurstrookje welke je aan je tent moest hangen. Het was compleet uitgestorven, maar wij als 2 braverikken dan toch maar de $ 10.20 ophoesten voor de overnachting.

Nog een paar kilometer door de bossen heen fietsen en dan uiteindelijk vlak bij het zuidermeer de tent opzetten. We werden omringd door prachtige bomen, padedestoelen en vogelgeluiden. Wel was het opeens eens een stuk frisser geworden door de wind die over het meer heen trok. Niet al te lang daarna kwam zowaar een ranger met zijn 4WD zijn controle rondje doen. Zo zie je maar weer: eerlijkheid wordt beloond. Even een kort praatje gemaakt met de vriendelijke man. Hij gaf ons nog een informatieblaadje van het National Park en de weersverwachtingen voor de volgende dag (yippie, goed weer).

En toen was het tijd om te genieten van de prachtige natuur. Voor de LOTR fans: op deze plek zijn een aantal scenes gefilmd: Fangorn Forest, Silverlode River en Nen Hithoel. Nadat we onze Millers pies smakelijk naarbinnen hadden gewerkt en onze tent klaar was voor de overnachting, leek het ons nog een goed idee om een avondwandeling te maken. Vanaf het zuidermeer liep er een riviertje naar het noordermeer en vol goede moed gingen we op pad om het noordermeer te bezoeken. Dit bleek toch nog een redelijk moeilijke opgave: de afstand tussen de twee meren was toch iets meer dan we dachten en ten tweede werd het al snel pikkedonker door het ontbreken van straatverlichting en de aanwezigheid van de omringende bergen. Uiteindelijk zijn we dus maar halverwege weer omgekeerd en veel meer dan slapen zat er niet op nadat de avond was aangevangen. Ik ben nog een paar keer wakker geworden van wilde dieren door geritsel, gekraak en geknor, maar uiteindelijk toch in een diepe slaap beland.

[Show as slideshow]

1234►

De volgende ochtend stonden we vroeg weer op en het was behoorlijk koud buiten. Terwijl we gingen ontbijten voeren we terug naar de Deep Cove. We hebben nog een kleine omweg gemaakt naar een andere arm van de Doubtful Sound en daar zagen we zeehonden op de rotsen. Om ongeveer 9:30 uur waren we in Deep Cove en gingen we met de bus terug over Wilmots Pass. Aan de andere kant weer met de boot van Real Journeys naar Manapouri en toen de bus terug naar Te Anau. Daar hebben we gelijk een cabin genomen bij het holiday park naast het kantoor van Fiordland Expeditions en zijn we gaan shoppen/lunchen. Terug bij onze cabin hebben we nog even wat getikt aan ons blog en ik ben aan het eind van de middag naar een huisarts gegaan omdat ik al en aantal dagen last had van diarree en buikkrampen.

De huisarts heeft mij onderzocht en vermoedde dat het Giardia was, een bacterie infectie die je kan oplopen na het drinken van onzuiver water. Ik had in Peel Forest inderdaad water gedronken uit een kraan in de badruimte. Later in de keuken zag ik dat je het water moest koken voor consumptie. Om het zeker te weten hadden we een labtest moeten doen maar de huisarts dacht dat ik daar niet op wilde wachten. Inderdaad ik wilde wel door met fietsen. Hij heeft me toen een kuur tegen Giardia voorgeschreven en de buikkramp moest snel overgaan. Dat deed het gelukkig! Ik was wel een beetje slap nog, de dag fietsen naar Te Anau had ik tegen Sebastiaan al verteld dat ik pap in mijn benen had maar ik kon wel fietsen. Ik moest wel veel water blijven drinken en geen kaas, melk of alcohol nuttigen.

We zijn nog gaan eten bij The Fat Duck en kregen daar prima te eten. Toen hebben we nog wat post online op het blog gezet vanuit de laundry room van ons holiday park. In algemene ruimte was het te druk en in de laundry room was nog een stopcontact over en hadden we wireless ontvangst met een indrukwekkende trage verbinding. Toen naar bed. De volgende dag zouden we naar een DOC camping bij de Mavora Lakes fietsen. Hier is een deel van de LOTR opgenomen

[Show as slideshow]

12►

Vroeg op want deze dag moesten we 8:00 uur onze fietsen en spullen parkeren bij Fiordland Expeditions. Hetging allemaal op zijn Nieuw Zeelands dus toen wij daar om 7:45 uur stonden was er nog geen busje. Waarschijnlijk zou die er om half negen zijn en vertrokken we om kwart voor negen. Tjd genoeg voor een kop koffie en om wat foto’s te maken van de bergen waar deze nacht het voor het eerste dit seizoen had gesneeuwd! We vertrokken met de bus iets na half negen om andere passagiers op te pikken. Als eerste haalden we twee Canadezen op: Mike en Charma. Daarna een groep van 6 Amerikanen: drie oudere echtparen.

Nu waren we echt vertrokken. We reden naar Lake Manapouri waar we in de haven een boot zouden pakken die ons naar de andere kant van Lake Manapouri zou brengen. We stopten eerst nog even bij het monument aan Lake Manapouri ter ere van de redding van het dorpje Manapouri. Bij de oorspronkelijk plannen van de Manapouri Underground Power Station was het de bedoeling dat het meer nog een meter of 8 hoger zou komen te liggen en zou dit plaatsje zijn ondergelopen. Na verzet van locals en milieu activisten is dat plan veranderd en is de huidige natuurlijke waterlijn aangehouden.

Door naar de haven en op de boot van Real Journeys die ons over het meer naar de Manapouri Underground Power Station zou brengen. Daar zouden we dan weer met een busje van Fiordland Expeditions over de Wilmot Pass naar de Deep Cove gebracht worden, het begin van de fjord Doubtful Sound. De fjord is zo genoemd omdat de Britse kapitein Cook onzeker was of hij er weer uit kon varen gezien de ongunstige ligging van de fjord ten opzichte van de overheersende windrichting. Hij heeft deze fjord dus niet verder verkend.

Bij de aankomst aan de andere kant van Lake Manapouri was daar weer een bekend gezicht: Wouter, onze fietsende Vlaming. Hij ging een dagcruise maken met Real Journeys terwijl wij een overnight cruise gingen doen met Fiordland Expeditions. Nog snel wat kiekjes schieten van de Manapouri Underground Power Station. Deze power station is aangelegd in de jaren 60 en 70 om de aluminium industrie van genoeg energie te voorzien om aluminium te kunnen smelten. Daarvoor is een 10 km lange tunnel door de rotsen gehakt en geblazen om het hoogteverschil van Lake Manapouri naar de Deep Cove te overbruggen (200 m) Dit was geen gemakkelijke taak in dit onherbergzame gebied. Om de spullen te kunnen aanvoeren is er een weg aangelegd (de Wilmot Pass) die aan de Deep Cove kant een gemiddeld stijgingspercentage heeft van 20% en aan de Lake Manapouri kant 16%. Een gigantische klus volgens onze chauffeur en kapitein John. Ook heeft de eerste tunnel nogal wat mensenlevens gekost want het was zeer zwaar werk en vol met gevaar. In de jaren 90 is nog een tweede tunnelbuis aangelegd naast de eerste. Dit ging een stuk veiliger meet een TBM (tunnel boring machine). Wel is het zo dat 80 % van de energie direct naar de smelterij gaat en dat de opbrengst lager is dan verwacht doordat er veel meer wrijving was in de eerste tunnel. In de tweede tunnel is dat een stuk beter doordat de TBM een mooie ronde tunnel boort.

De busrit over de Wilmot Pass is een belevenis op zich. Zeer steil en het uitzicht bovenop is schitterend. De afdeling is ook spectaculair en de uitmondingen van de tunnelbuizen aan de Deep Cove kant zijn indrukwekkend. Tegen lunchtijd kwamen we aan bij onze boot. Daar stond onze lunch klaar en werden we welkom geheten door Jo en Ana die samen met John de bemanning/bevrouwing van onze boot vormden. Indereen kreeg een cabin toegewezen en wij lieten het vaste land achter ons. De boottocht die we gemaakt hebben is te zien op onze gps-log. Ik kan nog uren door praten over onze tocht maar de foto’s spreken voor zich.

We hebben nog gevist die middag en dat was ook een belevenis. Ana zou het even voor doen en ving gelijk de grootste vis van de middag. Dat zou onderdeel worden van onze avondmaaltijd. Ik heb nog een klein visje gevangen en Sebastiaan twee. Verder hebben we heerlijk gegeten ‘s avonds in onze aanlegplek, the First Arm. Jo heeft toch nog haar adaptatie van het Maori scheppingsverhaal van Fiordland verteld en toen naar bed.

[Show as slideshow]

1234...101112►