Seppo & Jeff's Blog

Ons ontbijt is gisteravond al gebracht omdat we vroeg weggaan. Het is een beetje mager, 2 toast met jam en een yoghurtje met muesli en wat abrikozenschijfjes. Maar goed we doen deze dag ook niet veel meer dan in een vliegtuig zitten dus vind ik het niet zo erg. Sebastiaan koopt op het vliegveld nog een toasted pannini.

Het busje is precies op tijd en brengt ons naar het vliegveld. We checken maar gelijk in en onze baggage wordt gewogen. Dat betekent de fietsdozen van de baggagewagen afhalen. en op de weegband. Dan wegen ze onze plunjetas. Het gaat weer op zijn NZ. Naar boven afronden en optellen. Drie kilo teveel. Of we wilden bijbetalen. Dacht het niet! Ik haal de verbandtrommel uit mijn baggage en we wegen alles in 1 keer. Dan zitten op 59,7 kg. Drie ons onder onze weight allowance.

Dan checken we in en ik gooi de verbandtrommel weg. Geen zin om die in mijn hadbaggage te proppen. We gaan wat koffie drinken en naar de wc voordat we door de douane gaan. Dat verloopt allemaal vlekkeloos. Het boarden is pas om 11:15 uur maar gelukkig is de boardingtime wel kort. Om stipt 11:50 uur stijgen we op. We zitten snel boven de wolken en als we over de Canterbury planes heenvliegen verdwijnt de bewolking en hebben we prachtig zicht op de Southern Alpes. Snel wat kiekjes schieten en dan maar naar de inflight entertainment. Ik ben dat snel zat en ga maar wat stukjes voor het blog tikken. Hopelijk kunnen we die posten in Singapore.

We komen om 17:00 uur lokale tijd in Singapore aan en vertrekken daar weer 23:50 uur. Als het goed is zijn we dan morgenochtend om half zeven lokale tijd op Schiphol waar we opgepikt worden door Christelle en Bernard! Hopelijk kunnen we van Singapore naar Schiphol slapen in het vliegtuig zodat we niet al te veel jetlag hebben.

[Show as slideshow]

12►

We eten ons ontbijt wat bestaat uit het brood voor de lunch van de dag daarvoor. Zoals overal hebben ze ook hier in de keuken een broodrooster! De etenswaren die overblijven laten we achter evenals wat andere zaken die we niet meer nodig hebben: zonnebrand, wc-papier, etc. Vanaf het holiday park rijden we naar South City Mall om daar bij The Warehouse ductape te kopen om onze fietsdozen in te pakken. We zien steeds meer vernieling door de aardbeving. Als we aankomen in de shoppingmall blijkt dat de New World wel open is maar The Warehouse nog niet: te veel schade door de beving. Geen tape dus. Ik stel voor om naar Riccarton en ons motel te gaan en daar onze spullen af te gooien en dan in Riccarton te gaan shoppen voor tape. Riccarton ligt in het westen van Christchurch en is relatief onbeschadigd door de beving heen gekomen.

We komen om ongeveer half twaalf aan bij het motel. We zijn wel vroeg maar onze motel-unit wordt snel op orde gemaakt. We kunnen erin. Voordat we dat doen vraag naar een emmer water om mijn fietstassen en fiets schoon te maken van alle modder die re gisteren en vandaag op is gespetterd. De eigenaar heeft een beter idee: hij heeft een tuinslang met Gardenia-sproeier. We maken onze fietsen en tassen schoon en hij brengt ons zelfs oude handdoeken waarmee we onze tassen droog kunnen maken (en zijn tapijt niet nat en vies ) Dan zetten we nog even een laatste was aan want het lijkt erop dat het droog blijft en dat zelfs het zonnetje doorbreekt. Kunnen we mooi onze was buiten drogen op de droogmolen. De eigenaar weet ook te vertellen waar een doe-het-zelver zit. Daar kunnen we vast tape kopen.

We vragen aan de eigenaresse of ze nog een inzamelpunt van Leger des Heils/Rode Kruis weet. Dan kunnen we onze tent, slaapzakken en andere kampeerspullen doneren. Toevallig had ze net die ochtend gezien dat er in Hagley Park een bijeenkomst was van hulporganisaties voor de aardbeving-vrijwilligers. Wij besluiten om onze spullen uit te zoeken en dan met de donaties naar Hagley Park te rijden om daarna langs de doe-het-zelver te gaan om tape te kopen en dan te gaan lunchen bij Chateau on the Park. We fietsen naar het centrum van Hagley Park, een groot stadspark a la Central park in NY. We hebben de bijeenkomst vrij makkelijk gevonden en er is een busje van het Rode Kruis. Zij zijn er niet om spullen in te zamelen maar vinden ons gebaar mooi en bieden aan om de spullen mee te nemen en door te sluisen zodat het een goede bestemming krijgt. Dat soort spullen zijn altijd welkom!

Dan rijden we door naar Dunnings, de doe-het-zelver. Daar vinden we natuurlijk tape en zoals zoveel in NZ is dit ook groot een rol van 30 meter. Maar goed dat komt vast wel van pas. Dan gaan we langs Chateau om te lunchen. Sebastiaan krijgt zijn langverwachte lamsburger en ik neem een beefburger. Zoals verwacht is het erg goed en niet standaard. Mijn burger had een garnering van gefrituurde bieten en de lamsburger werd geserveerd op turks brood met Kofta-saus.

Fietsen terugbrengen naar het Ashleigh Court motel en dan onze dozen ophalen bij Chateau on the Park. Het is maar 600 meter lopen dus dat doen we te voet. Dan begint de leuke klus. De fiets demonteren. Op de heenreis kreeg ik mijn pedalen al niet los dus moeten deze er met crank en al af. Dat gereedschap heb ik niet bij me dus moet ik naar de fietsenmaker. Na de fietstocht krijgt Sebastiaan ook zijn pedalen niet los dus gaat hij ook mee naar Avanti, de vriendelijke fietsenmakers op Riccarton Road. Ze helpen ons snel en we hoeven niks te betalen. Dan teruglopen naar het motel en de rest losmaken. Het stuur moet los en een kwartslag gedraaid. Verder pakken we nog wat fietspullen erbij in en beschermen we onze fietsen zo goed en zo kwaad als het kan. Dan tapen we de dozen dicht en begint het uitzoeken van de overige spullen in onze fietstassen. We verdelen de spullen zo evenwichtig mogelijk over de tassen en maken van de achtertassen een pakket met een grote plunjezak. De voortassen gaan leeg in de Rack-packs en dan kan daar de rest in.

Nog even douchen en scheren en dan is al weer tijd voor diner. We gaan eerst nog even een wat flessenwater halen want kraanwater moet je nog steeds koken in Christchurch. We nemen dan ook nog een paar van onze favoriete biertjes mee: Monteiths Summer Ale en Dark Beer. Voor vanavond als we nog wat Sky-tv kijken.

Het eten bij Chateau on the Park was weer voortreffelijk. Broccoli-soep als voorafje. Ik neem een pie met beef en dark ale erin en mashed potatoes en bietjes. Erg lekker. Sebastiaan heeft ravioli met biefstukmedaillons. De toetjes zijn ook voortreffelijk. De koffie is on-the-house omdat het espresso-apparaat nog steeds stuk is. Volgens Alex, onze serveerster, was de koffie geen echte koffie als het niet vers gemalen uit het apparaat kwam.

Na deze mooie afsluiting gaan we terug naar het motel. We zakken nog af met de biertjes en wat Sky-tv. Dan om 23:00 uur naar bed. Morgenochtend worden we om 8:30 uur opgepikt door het busje dat ons naar het vliegveld brengt.

[Show as slideshow]

De ex-Groninger Colin (eigenaar van Smylies, het hostel waar we verblijven) zegt dat we door het valsspelen gisteren een erg makkelijk ritje hebben vandaag: het is bergafwaarts vanaf Springfield naar Christchurch. Voor de verandering schijnt de zon vandaag niet. Het is grijs en grauw buiten. Dat is eigenlijk wel toepasselijk want we zijn ook een beetje in mineur: het zit er bijna op. Dit is onze laatste fietstocht deze reis, morgen is het inpakken in Christchurch en overmorgen vliegen we terug.

We hebben de avond tevoren ontbijt besteld in de hostel want er was geen winkel met brood in Springfield. We krijgen een continental breakfast met toast (kaas en pastrami erop en een topping van Colemans Mustard!). Colin zet verse koffie met gemalen bonen! Heerlijk. Zijn vrouw vraagt of we genoeg gehad hebben. Nou wij lusten nog wel een rondje. Met een glimlach zeggen we: we gaan nog fietsen vandaag.

Dan nog even naar de WC. Dat is wel een belevenis in deze hostel: als je het licht aandoet gaat er ook een radio aan. Muziek terwijl je werkt….oeps je boodschap doet! Snel tanden poetsen en naar de enige winkel in het dorp. Geen brood. dan maar stoppen in Darfield zo’n 25 km verderop. Daar zit vast wel een winkel. We vertrekken en inderdaad het is bergaf. We trappen flink door en ondanks wat wind zijn we na een uurtje in Darfield. Daar zit een New World. Brood kopen en dan ook maar een bakje koffie. Tegenover de supermarkt zit Wild Things een cafe met gallery en een garden. Lekker koffie en gebak.

Na een kleine sanitaire stop rijden we door. Zoals voorspeld begint het te miezeren. De weermannen hebben een keer gelijk. Het is nog steeds vals plat naar beneden dus hebben we er nog een goede tred in maar na een uurtje wil Sebastiaan lunchen. Ik heb geen zin in het smeren van onze bammetjes in de regen en wonder boven wonder zien we net op dat moment een cafe in de middle of nowhere: The Vineyard Cafe. Er zijn een aantal wijngaarden daar en voor de bezoekers hebben ze een cafe gemaakt. Omdat het slecht weer is, is er bijna geen bezoek. We bestellen wat garlic bread en een toasted panini. Colaatje erbij en we kunnen er weer tegen.

Ongemerkt zijn we Aylesbury al gepasseerd en komen we snel bij West Melton. Nog maar 25 km naar Christchurch. Het motel wat door onze reisorganisatie is geboekt als vervanging voor Chateau on the Park zit al vol die avond dus hebben we een backpackers room bij een holiday park in Addington geregeld. Chateau on the Park zit vol met reddingswerkers en heeft geen plaats meer voor ons. Het restaurant van Chateau on the Park is gelukkig wel open dus krijgt Sebastiaan zijn lang verwachte lamsburger morgen toch nog!

Als we weer in Christchurch zijn rijden we eerst bij Chateau on the Park langs om te kijken of onze fietsdozen er nog zijn. Yes, ze staan er nog onder het afdakje bij de fietsenstalling. Er zit zelfs een A4-tje op: “DON’T CHUCK OUT!” staat er met koeienletters op. We lopen naar binnen naar de receptie en bedanken het meisje achter de balie. “No problem mate!” Ook vragen we of ze een foto wil maken van ons tweeen omdat we het rondje voltooid hebben. “Not a problem mate.” Wat hebben we gedaan? 5 weken gefietst. “Good on ya.” Dan ga we snel naar het restaurant voor een long black en een slice. Slice is geen probleem maar het espresso apparaat is niet de oude na de aardbeving. Er is net een monteur bezig om er naar te kijken. We kunnen wel gewoon koffie krijgen. Ook goed.

Dan rijden we door op zoek naar het holiday park. We gaan richting Addington en hoe meer we richting het centrum komen hoe meer we de schade van de aardbeving zien. Hier en daar zijn er winkel/kantoor panden zonder gevel. Ook zijn er veel winkels nog dicht. Het holiday park weten we na wat omzwervingen vrij eenvoudig te vinden. Het is echt basis. Vandaar dat het maar 41 NZ$ kost voor een overnachting voor ons tweeen. We komen er aan en het backpackers gebouwtje is nog leeg. We konden de fietsen gewooon binnen zettten. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben nog een slaapzak en dat is nodig ook want er is geen beddegoed. Dan snel douchen. Als we klaar zijn met douchen druppelen een voor een de andere gasten binnen. Er zijn twee mannen (vader en zoon) die wegblokades maken en bewaken. Ze komen uit Auckland en zijn er om het cordon om het CBD te handhaven. Verder zijn er nog twee meisjes (backpackers) uit Maleisie die donderdag naar Australie doorvliegen. En een oudere aziatische dame waar we verder niks van weten. De beveiligers zijn erg vriendelijk en spraakzaam. We kunnen wel wat te eten vinden op Lincolnroad.

We lopen daarheen en na een bezoekt aan de lokale shop hebben we een sixpack bier. Dan eten. We zien een Indier. Prima. We bestellen hetzelfde als bij Priya. Deze keer is het nog beter. Na twee gangen zitten we echter wel bomvol. We wandelen terug naar de backpacker, drinken wat biertjes en praten wat met de meisjes uit Maleisie over hun reizen en met de beveiligers over de situatie in Christchurch. Zij gaan echter om half elf naar bed. WIj kijken het kookprogramma van Heston af. Een chefkok met een fascinatie voor Romeinse recepten. Na afloop kunnen we allen maar zeggen: “Rare jongens die Romeinen!” Ejaculating Cakes WTF!?

Om 23:30 uur gaan we naar bed.

[Show as slideshow]

Hoe we het doen weten we niet maar er schijnt weer een zonnetje. Heerlijk weer en na het ontbijt en een laatste check van onze mail besluiten we om vandaag maar naar de pier te fietsen in de ochtend om daarna naar het station te gaan om in te checken voor de Tranzalpine trein. Daarna kunnen we dan lunchen en om 13:45 uur vertrekt onze trein naar Springfield. We zouden ook door kunnen rijden met de trein naar Christchurch maar het laatste stuk van de treinreis is niet zo spectaculair en we willen dinsdag nog het laatste stuk fietsen over de Canterbury Plains.

De tocht naar de pier is een eitje en het uitzicht is daar prachtig. Helaas is Mount Cook verscholen achter wat bewolking. Er zitten veel meeuwen op de pier die niet echt schuw zijn. We hebben wat mooie plaatjes kunnen schieten. Dan terug naar het centrum. Het station is snel gevonden. We kunnen onze fietsen afgeven bij het luggage depot en we hoeven er niks aan te sleutelen. Ze kunnen zo met alle baggage erop mee. Dat is goed nieuws.

We gaan de stad in en drinken wat koffie. Om half een krijgt Sebastiaan trek in lunch. Er is niet veel te vinden qua lunch in Greymouth dus we gaan naar de Subway. Dan lopen we terug naar het station. De trein komt net aan. Alle passengiers uit Christchurch stappen uit. Dan gaat de trein naar het rangeer terrein om schoon te maken en de loc om te draaien.

Iets over half twee komt de trein weer het  stationnetje binnengereden. We helpen even mee om onze fietsen in de baggagewagon te rijden en als de fietsen stevig staan gaan we met een gerust hart naar onze stoelen in de trein. De trein vertrekt iets te laat: het blijven natuurlijk kiwis.

Het natuurschoon is echt prachtig en ik neem ook wat foto’s vanaf het viewplatform in de trein. Het is echter erg klein en er zijn veel passengiers die zich verdringen voor een kiekje. Ik geef het vrij snel op en besluit dan maar te genieten van de treinreis vanuit mijn stoel. Foto’s maken vanuit de coupe lukt niet door de reflecties in het glas en er kunnen in deze airco-trein natuurlijk geen raampjes open!

Maar niet getreurd! De treinreis is echt schitterend. Je klimt vanuit Greymouth door het regenwoud omhoog naar Arthur’s Pass. Dan kom je op een hoogvlakte in de Southern Alps. De vegetatie is kompleet anders. Na de hoogvlakte gaan je weer dalen aan de andere kant en volg je het ravijn van de Waimakariri River. Dit is echt schitterend. Om 17:00 uur zijn we in Springfield.

Er is niet veel te doen. Het is een klein plaatsje maar het hostel is wel leuk en gezellig. De eigenaren zijn een gemengd stel: hij komt uit Groningen en zij uit Japan.
We gaan eten in het plaatselijke restaurant/pub. We bestellen Springers Chicken en dat is een schot in de roos. Veel groenten en geen fries and salad. Terug naar het hostel en bloggen maar. Sebastiaan gaat wat lezen.

Een stel Fransen gaat LOTR kijken. Wij doen mee want waarom zijn we anders in NZ!

[Show as slideshow]

1234567►

Het wordt eentonig: als we opstaan hebben we wederom prachtig weer. We reserveren een kamer in Global Village in Greymouth. Dit op aanraden van Sophie en bevestigd door George, de eigenaar van Birdsong. Hij verteld ook dat als we in Springfield zijn dat we naar Smylies moeten gaan. Gelukkig had ik die al op het oog na het lezen van de Rough Guide dus dat nummer had ik al genoteerd. Birdsong is echt een leuk hostel met bevlogen eigenaren die de boel goed runnen. De vrouw van George maakt ook wat kleine sieraden en andere snuisterijen en ik kan het niet laten om wat souvenirs te kopen.

Dan op pad. Naar Greymouth. Volgens George zijn we daar ruim op tijd voor de lunch want het is maar 40 km en vlak! Dat klopt vrij aardig. Aleen naar Kumera Junction is er een klien klimmetje maar dat stelt niks voor. We hebben zijwind om zelfs meewind dus zelfs dat gooit geen roet in het eten. Wel hoort Sebastiaan mijn achterwiel kraken. We stoppen om te kijken maar er is geen spaak gebroken. Niet veel later hoor ik weer een pang. Stoppen maar. Alle baggage eraf en het achterwiel nalopen. Er is niks gebroken maar er zitten wel twee spaken erg los. DIe draaien we aan en fietsen maar weer. Het gekraak is verholpen maar ik besluit wel om rustiger aan naar Greymouth te rijden. We zijn daar ongeveer half een en gaan eerst lunchen op 124 on Mackay, een cafe/lunchroom op nummer 124 op Mackaystreet. Greymouth is de grootste stad aan de westkust maar er is niet veel te beleven. Veel aan dan niet verlaten industriegebouwen en een haven met wat visserboten. Wel zit daar de Monteith brouwerij waar het bier wordt gebrouwen wat we op onze tocht door NZ voornamelijk hebben gedronken. Het is weliswaar duurder dan de andere merken maar ook lekkerder! Een beetje vergelijkbaar met Hertog Jan in Nederland. Klein maar fijner.

We gaan naar het hostel. Global Village is ook weer een leuk hostel met mooie kamers gelegen aan een park en weg van de Highway. Simon van receptie laat ons een aantal mooie plekjes in Greymouth zien op het kaartje dat bij de receptie ligt. We komen in de keuken een Duitse wandelaar tegen die ook Sebastiaan heet. We kletsen wat met hem en gaan na het douchen de stad in.

We besluiten deze keer te wandelen want we hadden al gezien dat het niet ver is vanaf de hostel naar de brouwerij. We komen daar om half vier aan en hebben geluk om vier uur is er een rondleiding. Even wachten in de lounge. Dan zit de gids dat Sebastiaan zijn slippers aan heeft. Dat mag niet van de Health en Safety regulations. Hij moet terug naar het hostel om dichte schoenen aan te trekken. Hij gaat op pad en kijk naar een dvd over de Monteith brouwerij. Veel meer dan een verslag van jubileum treinreis van het personeel is het niet maar goed er hangen ook veel poster en info aan de muren.

Dan is Sebastiaan terug en beginnen we de rondleiding. Er zijn verder geen deelnemers dus we krijgen een prive tour. In de brouwerij in Greymouth wordt alleen nog maar Black Beer gebrouwen en Appel cider. De andere bieren worden op andere locaties gemaakt waar er meer capaciteit is. Wel gaan ze dit jaar een hele nieuwe fabriek in Greymouth neerzetten. We zien alle stappen van het produktieproces en aangezien wij beiden al eerder in een bierbrouwerij zijn geweest krijgen we niet echt iets nieuws te horen. Wel gebruiken ze nog een methode met open gisting. Dat gaat veranderen als ze een nieuwe fabriek neerzetten want dan gaan ze naar dichte vaten toe.

Aan het einde van de rondleiding is de bierproeverij waar het ons natuurlijk allemaal om te doen is! Ze hebben ongeveer 8 soorten bier en ook nog Apple Cider. We proeven ze allemaal en blijven bij onze persoonlijke voorkeuren. Sebatiaan neemt nog een heel glas Summer Ale en ik bestel een Black Beer. We kopen nog een T-shirt voor Sebastiaan en een sixpack zodat we in het hostel ook nog een biertje kunnen drinken.

Op aanraden van onze rondleider gaan we naar de Coaloven, een restaurant waar je ook kan steengrillen. Ik wil echter groenten en besluit een vegetarische pizza te nemen met lekker veel groenten. We waren vroeg bij het restaurant dus we zijn al om 19:00 uur weer buiten. We besluiten om nog een avondwandeling naar de pier te maken. SImon van het hostel had dat aangeraden. Via het centrum van Greymouth kan je die pier echter niet aflopen. Er staat een groot hek. Om weer helemaal om de haven heen te lopen wordt ons iets te gortig dus gaan we terug naar het hostel. Daar gaan we weer wat posts op het blog maken en bier drinken.

Om 23:30 uur gaan we naar bed.

[Show as slideshow]

123►

Verder langs de kust. Links de zee en rechts de Alpen. De route is heuvelachtig met een aantal kleine klimmetjes. Als we opstaan schijnt de zon. Dat beloofd een aardige dag te worden. Tussen km 10 en 15 krijgen we de eerste twee klimmetjes voor onze kiezen maar na de afgelopen stelt dat niet veel meer voor. Dan rijden we langs Lake Lanthe. Dat is best een mooi uitzicht. Dan volgt de langste klim van de dag, 1100 meter tegen 4 tot 8%. We rijden langs Pukekura met het Bushman Centre en het Roadkill cafe. Volgens zeggen kan je daar Possum Sandwiches en dergelijk eten. We stoppen niet omdat we vlak daarvoor al een drinkpauze hebben gehad. Na ongeveer 38 km is er een klim van 700 meter naar een mooie picknickplek. We gaan daar lunchen en nemen wat foto’s.

Dan dalen naar Ross. We bellen in Ross naar Hokitika om een kamer in de Birdsong te reserveren. Verder is er in Ross niks te beleven. Er is wel een winkel maar dat stelt ook niet veel voor. We fietsen door naar Hokitika. Pang. Daar gaat weer een spaak van mijn achterwiel. Gelukkig elke keer aan de kant zonder de cassette. We worden er inmiddels best handig in dus hop. Nieuwe spaak, beetje buigen en een beetje bijdraaien. Er zit nog een minieme slag in maar we besluiten die er niet uit te halen. Waarschijnlijk brengt dat alleen maar meer spanning op de velg waardoor er weer een andere spaak aan zal gaan. Eigenlijk moet het wiel gericht worden en opnieuw gespaakt maar dat gaat hier niet lukken. Ik besluit om in Hokitika snel een fietsenmaker op te zoeken en wat extra spaken te halen. Dan redden we het wel tot aan Christchurch.

Niet veel later zijn we in Hokitika. Een grotere plaats dan wat we tot nu toe zijn tegengekomen op de Westkust. Er zit zelfs een fietsenmaker. Bij de I-site laten ze zien waar die zit maar volgens de vriendelijke dame is die zatermiddag dicht. De lichten zijn uit maar de deur is open. Stoute schoenen aan en net doen of onze neus bloed. We lopen binnen tegen de fietsenmaker aan die met zijn eigen racefiets bezig is. Hij gaat de volgende dag een toerritje maken en wil de laatste dingen op orde brengen. Hij heeft natuurlijk geen tijd om naar het wiel te kijken maar kan ons wel aan wat reservespaken helpen.

Dan pinnen want Hokitika heeft zelfs een aantal banken. Sebastiaan heeft pech. Zijn pas lijkt het niet meer te doen. Bij drie pinautomaten doet ie het niet. Ik pin wat extra en dan komen we de komende dagen wel door. We halen even wat boodschappen bij de New World en dan op zoek naar een internetcafe om te internetbankieren. Sebastiaan wil checken of zijn pas geblokkeerd is of dat hij kaduk is. Internetbankieren lukt wel dus waarschijnlijk is er iets mis met de magneetstrip.

We gaan naar Birdsong en komen bij een leuk hostel aan met uitzicht op het strand en de zee. Het ligt 2 km buiten Hoki dus is het daar wat rustiger. Douchen en wassen, vaste prik. Er is eeen heel pak fietser aangekomen in Birdsong die als groep aan het fietsen zijn. Zij koken daar een maaltijd mar wij besluiten om naar de Indier te gaan. Priya heeft ook vestiging in Hoki! We fietsen terug naar Hoki.

Naast Priya zit het vermaarde Sock Knitting Machine Museum van Hokitika. Het is helaas al dicht! We nemen wel snel een foto zodat we bewijs hebben dat het echt bestaat. We hoeven de kaart eigenlijk niet te zien. Die is hetzelfde als in Josef. We bestellen het menu en nemen weer wat andere curries. Deze kok heeft een duidelijk andere definitie van medium hot dan de kok in Franz Josef. De vlammen slaan bij Sebastiaan uit de oren.

Het is inmiddels donker geworden maar we hebben onze fluorescerende gele hesjes en licht op onze fietsen dus we komen weer veilig terug bij het hostel. We lezen wat en gaan na een paar biertjes naar bed.

[Show as slideshow]

12►

Yessss, het is droog We beginnen in Franz Josef en fietsen langs twee mooie meren: Lake Mapourika en Lake Wakapo. Dan zijn we in Whataroa. We besluiten daar een bakje koffie en iets te eten te nemen. Net als we de koffie krijgen stopt er een bus en stroomt er een lading Chinezen uit: klik, klik, klik gaan de camera’s. Er is verder niet echt iets te zien maar volgens mij wilde de chaufeur gewoon een cheeseburger. We kletsen wat met hem en gaan dan na een bezoek aan de Maori-arts shop weer verder. Na 45 km is er een flinke klim: 4 km tegen 3 tot 14%. Dan zijn we boven op Mount Hercules en dan dalen.

De rest van de rit naar Hari Hari is vrij vlak, maar toch moeten we nog 2 stopjes maken om de gebroken spaken van Jeff zijn achterwiel te repareren. In Hari Hari hebben we gereserveerd bij het FlaxBush Motel. Eenvoudige motelkamers maar wel goed uitgerust en vriendelijke eigenaren. Na een goede douche besluiten we naar het restaurant te gaan. Dit is niet veel meer dan een pub met een paar tafeltjes. We eten wat en het is niet echt slecht maar we moeten wel 1,5 uur wachten op ons toetje. Volgens mij moesten ze de Pecan pie nog bakken!

Terug naar het motel en even Graham Norton kijken op de buis. Sebastiaan wil gaan lezen en gaat alvast naar de motelkamer. Ik volg niet veel later en ga even verder bladeren in onze Rough Guide en onze fietsgids. Ook bestudeer ik de kaart voor onze laatste etappes. We hebben inmiddels treinkaartjes voor de beroemde treinreis van Greymouth naar Christchurch maar we stoppen wel in Springfield op zo’n 60 km van Christchurch zodat we nog een laatste fietstocht hebben op de Canterbury Planes.

Ik vind al vrij snel dat volgens de Rough guide de beste YHA hostel in Springfield zit en dat er verder tussen Springfield en Christchurch niet veel te vinden is. We kijken nog wel of we die dag gelijk doorrijden naar onze motel in Christchurch of dat we iets buiten Christchurch stoppen. Dan naar bed.

[Show as slideshow]

12►

Wat het weerbericht al had voorspeld: het regent pijpestijlen als we opstaan. Ik ben nog optimistisch en trek mijn fietskleding aan. Als Sebastiaan wakker wordt dan besluiten we snel dat dit geen weer is om je hond door heen te sturen laat staan een fietstocht te gaan maken.

Ik ga naar de receptie en zeg: No day for cycling. Ze lacht en zegt nee maar wel voor de pub: Het is Saint Patrick’s day. Dat is een flinke feestdag hier met veel Ierse immigranten. Het is geen probleem om onze kamer voor nog een nacht te boeken.

We besluiten om deze dag het blog verder bij te werken en misschien een filmje te gaan kijken in TV lounge. Sebastiaan zoekt al een DVD uit en de keuze valt op Hot Fuzz, een Britse comedy a la The Full Monty of Lock, Stock & 2 Smoking Barrels. Leuke film vinden ook de andere bezoekers aan de TV-lounge. Dan trotseren we de regen voor wat boodschappen en een lunch. Als we terug zijn ga ik aan het blog typen en Sebastiaan leent nog een DVD: 300. Ik heb deze film al gezien en vond het niet best maar Sebastiaan was nieuwsgierig. Conclusie: het zuigt.

Dan ben ik klaar met onze posts en gaat Sebastiaan ze uploaden naar de server. De foto’s duren nog lang want de uploadsnelheid is laag. Om 19:00 uur zijn we eindelijk klaar. Eten dan maar. De Indier was bevallen dus gaan we nog een keer. Hij staat al te stralen als we binnen komen. We nemen weer een menu maar met andere curries en naan. Het gaat in tegenstelling tot lokale pubs en restaurants wel snel bij de Indier en na iets meer dan een uur staan we weer buiten.

Terug naar het hostel voor een biertje en wat TV. Er begint net een film Flyboys, over vliegeniers in WO1. Geen beste film maar we willen toch het einde zien. Dan om 12:00 uur naar bed.

[Show as slideshow]

Een tocht met twee flinke klimmen en een kleintje, maar wel een korte afstand. Als we opstaan is het mooi weer en we beginnen gelijk met een flinke klim van 4 km als we Fox Glacier uitrijden. De beentjes zijn nog koud, dus even door de pijntjes heen bijten. We klimmen tot 417 meter als koude start. Maar goed de tweede klim is steiler maar korter. De afdaling is ook steil dus dat betekent veel remmen. De derde korte klim is een eitje. Wel mooie uitzichten. Dan dalen naar Franz Josef Glacier, een dorp gebouwd om de gletsjer te bezoeken. Er wonen maar 270 inwoners maar door toeristen verveelvoudigd dat aantal.

We zijn al vroeg in de middag in Franz Josef. We gaan eerst even langs de information. Veel info over wandelingen en de gletsjer. Daar hebben we na Fox geen zin in, wij gaan later naar het Wilderness Centre.

In Franz Josef gaan we op aanraden van Sophie naar de YHA hostel. Dit is inderdaad een mooie hostel en nadat we gedouched hebben gaan we het dorpje in. We bezoeken het Wilderness Centre zodat we toch Kiwi’s kunnen zien. In dit centrum hebben ze een fokprogramma van de zeldzame bruine kiwi opgezet. Er leven nog maar 300 van deze specifieke kiwi in het wild dus vrijwilligers/rangers houden in de gaten wanneer die een ei leggen. Zodra dat gebeurt halen ze het ei weg en dan wordt deze in het centrum uitgebroed. De kiwis blijven dan ongeveer een jaar in het centrum zodat ze groot genoeg zijn om zich te verweren tegen wezels en andere roofdieren die op hen jagen. In het wild haalt maar 1 op de 5 kiwis de leeftijd van 1 jaar. Door het fokprogramma is dat toegenomen tot 4 op 5. Na ongeveer een jaar in centrum worden ze weer uitgezet in het wild. We mogen bij de kiwis in hun leefruimte maar mogen geen geluiden of foto’s maken want daar schrikken ze van. Ze leven in het semi-donker want het zijn nachtdieren. Gelukkig spotten wij er snel een. Niet veel later zien we er nog. Het zijn eenlingen in het wild, ze tolereren alleen hun maatje en voor de rest zijn ze gesteld op hun eigen territorium. Dat laten deze twee ook wel zien. Op een klungelige manier vechten ze met elkaar. Wij lopen door en lezen ook nog van alles over de gletsers in de buurt. Dan is het tijd voor koffie en wat souvenirs. Als we weer buiten komen is het harder gaan regenen.

Deze avond eten we bij de Indier: Priya. Eindelijk eens wat anders dan rib-eye steak of lambshanks. We nemen een menu voor 30 NZ$. Dat is echt een koopje, nog geen 20 euro voor 3 gangen. We eten erg lekker en dan terug naar het hostel. Het regent nog steeds behoorlijk, niet gek natuurlijk, het heet niet voor niets regenwoud. Er valt hier jaarlijks 7 meter regen! Tot nu toe boffen wij behoorlijk met het weer. Nog een biertje en even tv kijken en aan het blog werken. Het late nieuws met het weerbericht geeft voor de Westkust aan: Severe weather with heavy showers. Dat belooft wat! Dan naar bed met de stortregen op de achtergrond.

[Show as slideshow]

12►

We hadden de weergoden weer mee. Er was regen voorspeld voor deze dag maar toen we bij het kantoor van de Tourguide aankwamen was het aan het opklaren. He leek een prachtige dag te gaan worden. Bij de tourguides kregen we eerst instructie. We kregen bergschoenen en goede sokken aangereikt en moesten crampons in onze rugzak meenemen zodat we deze konden onderbinden als we bij de glacier waren.

Dan gaan we op pad. Met de bus naar de parkeerplaats bij de glacier. Deze glacier wordt gevoedt door de sneeuw die valt op Mount Tasman, een van de hoogste pieken in de Southern Alps. We zien hem liggen als we aan het begin van de vallei zijn. wanneer we bij de parkeerplaats aankomen moeten we eerst nog een flinke wandeling maken om aan de voet van de glacier te komen. We moeten beekjes en stroompjes oversteken en een flink stukje klimmen.

Dan zijn we bij de glacier en binden we onze crampons onder. We pakken een wandelstok en dan gaan we de glacier op. We moeten aardig wat treden klimmen. Deze treden zijn die dag uitgehakt in het ijs door guides die al vanaf zonsopgang bezig zijn. Uiteindelijk zijn we bovenop de glacier. Dit is prachtig en we zien veel eigenaardigheden van de gletsjer. Fox Glacier is een gletsjer die uitkomt in een regenwoud en ook zeer snel groeit en smelt. Door de regen van de afgelopen nacht is de gletsjer schoongespoeld en behoorlijk wit.

We zien verderop een enorme stofwolk opkomen. Er was blijkbaar een aardverschuiving/rotsblokken die naar beneden vielen. De stofwolk daalt ook snel af naar ons deel van de gletsjer. We gaan weer terug en na een afdaling zijn we weer bij de bus die ons terugbrengt naar het dorp.

We eten even onze boterhammen op die we hadden meegenomen en gaan dan met een taxibusje naar Lake Matheson om daar een wandeling te maken. We nemen een kopje koffie bij het Lake Matheson cafe en gaan dan wandelen. Het is echt een prachtige wandeling door regenwoud om het meer heen. Daar zijn een aantal uitkijkpunten waar Mount Tasman en Cook te zien zijn. Helaas waaide het te hard om de weerspiegeling in het water te zien. Na de wandeling worden we door het busje weer opgepikt. We gaan weer eten bij Cafe Neve. Het was niet geweldig maar er is niet iets beter…. Dan nog even wat stukjes voor het blog schrijven en naar bed.

[Show as slideshow]

1234...111213►