Seppo & Jeff's Blog

Dit zou een fraaie etappe moeten worden met zicht op Mount Cook en het Pukaki meer. Door het weer viel dat een beetje tegen maar daarover later meer.

Alles weer ingepakt en met de bepakte fietsen naar de boulevard aan Lake Tekapo om daar te ontbijten bij een broodjes en koffie zaak. English breakfast met toast, bacon en eggs. Goede koffie en second breakfast: carrot cake. Toen op naar het internet cafe om de posts van de avond ervoor op het blog te plaatsen. Zaten een stel Amerikanen naast ons via Skype hun manager flink uit te foeteren om iets wat zij wel of niet had afgesproken met een opdrachtgever. Zeer “annoying”, zeker omdat ze dat ongeveer elke zin zeiden.

Nadat de post klaar waren even inslaan bij de lokale 4 Squares en toen op pad naar Omarama. Het was al wel middag. Na een korte klim de vallei met het meer uit zijn we afgeslagen om over een weg langs een kanaal te fietsen. Dit was een rustige route omdat er geen gemotoriseerd verkeer langs het kanaal reed want de weg was afgesloten. Wij zijn gewoon het hek heen gelopen met onze fiets om onze weg te vervolgen. Er was nog steeds wel wat wind en af en toe regende het ook. Na ongeveer 15 km de snelweg 8 overgestoken om aan de andere kant langs het kanaal te fietsen. Ook daar was de weg gesloten voor Heavy Traffic wegens gevaarlijke omstandigheden. Was niks mis met de weg en locals reden dan ook aan de andere kant van het kanaal op een gravelpad om na een kilometer of wat met een bruggetje over het kanaal naar onze gesfalteerde kant te komen. Zij waren op weg van of naar de zalmkwekerij om daar te vissen of te werken.

Nog steeds weinig tot geen verkeer en we reden lekker door omdat het vrijwel vlak was langs het kanaal. Wel was het begonnen met regenen. Bij de zalmkwekerij aangekomen begon het echt te plensen en wij gingen daarna stijl dalen naar Lake Pukaki. Daar aangekommen zouden we fraai uitzicht over het meer en Mount Cook moeten hebben maar dat viel flink tegen door de regen, bewolking en mist. We zijn bij het meer gestopt omdat we moesten lunchen. Broodjes smeren in de regen is geen pretje! Dat vonden de Duitsers ook die met twee busjes door Nieuw Zeeland aan het trekken waren en zij boden ons koffie en chocola aan. Erg aardig en dit hebben we dus ook met beide handen aangegrepen. Zij waren ook benieuwd naar Mount Cook maar besloten door het slechte weer terug te gaan Twizel en daar te gaan wachten op beter weer.

Wij vervolgden inmiddels weg en reden door Twizel na een korte klim van 5%. De regen kwam en ging. Het stuk naar Omarama was vooral veel vals plat (1 a 2 %) en door het niet te beste weer een beetje saai. Vanwege onze eerdere ervaring hadden we in Lake Tekapo al besloten om een plekje in Omarama te reserveren bij het Top 10 Holiday Park. Vanwege de regen hadden we gevraagd om een cabin. De tent leek ons niet zo’n super idee. ‘s Avonds bij de cabin aangekomen bleek dat de beheerders van het park geemigreerde Hollanders waren. Zij wisten ons te vertellen dat er een aardbeving was geweest in Christchurch. Onderweg hadden we daar niks van gemerkt en we hadden toen nog niet door hoe ernstig het was.

Nog even wat schoonmaken van de fiets vanwege de regen en toen naar de lokale schaapscheerder, Sebastiaans haar werd wel erg lang. Helaas waren de demostraties al afgelopen maar gelukkig konden we er ook eten. Bij het eten kregen we verontruste sms-jes uit Nederland en hoorden we van een local die fishing trips organiseerde dat er doden waren gevallen en dat het CBD (Christchurch Business District) in puin lag. Sms-jes beantwoord en terug naar de cabin om te gaan slapen. We hadden ons wel voorgenomen om de volgende ochtend wel via het internetcafe op het Holiday Park een post te maken op onze blog over de aardbeving en iedereen te laten weten dat wij ok waren.

Afstand:	88,4 km
Gemiddeld:	22,4 km/u
Max:	65 km/h
Geklommen:	244 m
Gemiddeld:	2%
Max:	6%

Wederom een kortere etappe maar wel met een behoorlijke pas erin op 716 meter hoogte (Burkes pass). ‘s Ochtends eerst even ontbijt en lunch gehaald bij de 4 Square supermarkt in Fairlie. Lekker op de veranda voor de motelunit opgegeten. Toen op pad. Het eerste stuk was vlak afgewisseld met vals plat. Na 15 km gingen we klimmen naar het gehucht Burkes Pass. Er was een cafe met motel boven op de pas maar het cafe was gesloten.

Daarna waren het forse klimmen met 5 en 10%. Op 716 meter was het eerst een stuk dalen maar al snel werd het weer anders. Het werd bewolkt en het begon flink te waaien. Aan het einde van de wel erg fraaie hoogvlakte van Burkes Pass wachtte ons nog een klimmetje van 6%. Daarna was het dalen naar Lake Tekapo. Omdat dit toeristisch is hebben we ‘s ochtends al gebeld naar een aantal hostels (Lake Side Backpackers). Deze hostel heeft een fraai uitzicht over het meer maar zat al helemaal vol. Dus hebben we een ander hostel gevonden dat verder van het meer af lag.

We hadden daar wel onze eigen cabin (was ook echt een noodvoorziening maar voorzien van een double bed en Sky! Wel waren de keuken en douches gedeeld. Bij deze hostel aangekomen hebben we snel een was gedraaid en zijn daarna naar het meer gelopen om wat foto’s te maken. Het waaide wel ongelovelijk hard die middag. We zijn snel op zoek gegaan naar een plek om te eten. Sebastiaan had geen zin om veel vlees te eten, iets waar Nieuw Zeelanders erg goed in zijn. Het werd dus een pizza bij Pepe. Prima maar wel een Amerikaanse pizza, niet echt ons ding. Het begon ook te regenen dus terug naar onze cabin om de was binnen te halen die we buiten op een droogrek hadden staan. Het was niet erg laat toen we terug waren dus heb ik een drietal post geschreven voor het blog terwijl Sebastiaan bezig was met TV kijken.

Om 23:00 uur naar bed…..zzzzz……

Afstand:	45,1 km
Gemiddeld:	14,6 km/u
Max:	50 km/h
Geklommen:	623 m
Gemiddeld:	2%
Max:	9%

Gisteren was er een behoorlijke aarbeving in Christchurch. Gelukkig waren wij ruim 300 km verwijderd van het epicentrum. Bovendien zitten wij in de bergen en niet op de moerasgrond waarop Christchurch is gebouwd. We hebben er totaal niks van gemerkt. Rond 13.00 uur waren wij net aan het fietsen en de ramp is dus totaal aan ons voorbij gegaan. Toen wij ‘s avonds bij onze overnachtingsplek aankwamen hoorden wij het verschrikkelijke nieuws. Het komt echter wel behoorlijk dichtbij: zaterdag was Jeff nog in Christchurch om zijn fiets te laten repareren. Hij heeft toen nog een foto geschoten van de kathedraal. Net op de TVNZ site gekeken en er is nu weinig meer van over.

De aardbeving met een kracht van 6,3 op de schaal van Richter heeft vooral de stad Christchurch getroffen. Gebouwen zijn ingestort en op verschillende plekken zijn mensen onder het puin terechtgekomen.Veel wegen zijn onbegaanbaar geworden. Driekwart van de stad zit zonder elektriciteit. De noodtoestand is uitgeroepen. Gelukkig gaan wij nog steeds verder naar het zuiden, dus zullen wij weinig van alle ellende meemaken.

Deze dag zijn we vroeger opgestaan om naar de kampwinkel te gaan en de eeuwenoude bomen van Peel Forest te bezoeken. De kampwinkel had geen brood omdat het zondag was dus hebben we daar wat broodjes en steak-pie besteld als ontbijt in het naastgelegen cafe. Ng een goede long black erbij en we waren klaar voor de wandeling naar de oude bomen. Deze waren erg indrukwekkend en groot! We waren natuurlijk niet de enige bewonderaars en al snel was er een hele familie die met zijn allen hand in hand probeerden een cirkel om de boom te maken. Dat is ze niet gelukt terwijl het echt geen kleine familie was. Terug naar de camping om de tent in te pakken en onze spullen op te laden.

Op pad naar Fairlie. We dachten eerst nog een stuk af te snijden maar al snel zagen we hoe steil deze “shortcuts” waren en hebben we toch maar besloten om over Geraldine te rijden. Daar aangekomen zagen we dat we er slim aan hadden gedaan om de nacht in Peel Forest door te brengen. Het is een klein dorp waar niet veel te beleven valt. Dus op weg naar Fairlie. Dit is een stuk met veel steile klimmen (5-12%). Omdat het deze dag behoorlijk warm was hebben we flink mogen zweten.

Na de pas was het dalen naar Fairlie met hier en daar een kleine klim. In Fairlie aangekomen op zek naar een plek om te overnachten. Bij het Holiday park was er geen plek meer dus zijn we deze keer naar een motel gegaan: het Aorangi Motel. Douchen en naar The Library Cafe, een restaurant dat in de oude bibliotheek is gevestigd. Erg lekker eten maar het duurde wel lang. De Duitse serveerster had ons wel gewaarschuwd dat het een tijdje kon duren maar het was er niet echt druk. De hoofdmaaltijd was wel weer zoveel dat we niet zijn toegekomen aan een toetje. Terug naar het Motel en even zappen op Sky. Er begon een vrij slechte horror a la The Mist maar ik kon mijn ogen niet meer open houden dus ben naar bed gegaan.

Afstand:	81 km
Gemiddeld:	19,2 km/u
Max:	68 km/h
Geklommen:	703 m
Gemiddeld:	3%
Max:	12%

Van George (de eigenaar van het Snow Denn hostel in Methven) hadden we gehoord dat er hele oude bomen in Peel Forest stonden op onze route naar Geraldine. Sebastiaan had hier al eerder van gehoord maar wist niet meer waar die oude bomen stonden maar toen hij ervan hoorde wilde hij er graag langs. Mij leek dat een leuke uitstap dus besloten we om daar langs te gaan. Op pad dan maar met de gerepareerde fiets! Vanuit Methven gingen we over de 77 naar Ashburton maar sloegen we af naar Ashburton Forks en Valetta richting Mayfield. Vooralsnog allemaal vals plat naar beneden en een aardige meewind dus ging het lekker.

Op de Mayfield Valetta Road merkte ik dat het fietsen steeds zwaarder ging. Vlak voordat we 72 op zouden gaan richting Mayfield stopte we even voor een break in de schaduw. Bij het hervatten van onze tocht merkte ik dat mij hele achterkant aan het zwabberen was. Stoppen, baggage eraf, en kijken wat er met het nieuwe achterwiel aan de hand was. Niet te geloven: 10 spaken zaten helemaal los en alle spaken hadden bijna geen spanning erop staan. inmiddels zat er toch wel een flinke slag in. De fietsenmaker had het wiel niet op spanning gezet ondanks dat ik hem had verteld dat ik met mijn baggage toch een flink gewicht in de strijd tegen de NZ Alps ging werpen.

Gelukkig hadden we een multitool met spakenspanner bij ons en Sebastiaan heeft engelengeduld. Hij ging het wiel te lijf met de spakenspanner. Dit hadden we nog niet eerder echt gedaan en we hebben nu een hernieuwd respect voor fietsenmakers die een wiel kunnen richten! Ruim twee uur later had Sebastiaan de slag en de hoogteslag uit het achterwiel gekregen en konden we verder. Vanaf Mayfield hadden we weer vals plat maar ditmaal omhoog. Tot aan Arundel was dit ongeveer 1 a 2 %. Vanaf Arundel sloegen we af richting Peel Forest.

Dat waren nog een aantal stukjes flink klimmen en het was inmiddels al ver in de namiddag. Sebastiaan kreeg een lichte hongerklop dus hebben we een stop gemaakt om even wat bammetjes met jam te eten ondanks dat we bijna bij Peel Forest en de DOC camping moesten zijn. Inderdaad een paar kilometer verder was er een kampwinkel annex bar waar we een plaatsje op de camping konden veroveren. Stukje doorfietsen (2,5 kilometer) en een mooie afdaling en we waren op de camping. Tent opzetten, douchen en naar de bar bij de kampwinkel om te eten.

Daar hebben een goede Cumberland sausage gegegeten en zoals gewoonlijk was de portie weer gigantisch. New Zealanders hebben de gewoonte om flink op te scheppen en niet alleen over de vissen die ze vangen. Een driegangen menu is ondoenlijk hier. En Sebastiaan en ik zijn toch geen kleine eters als we een dag op de fiets hebben gezeten. Nog een biertje en even met het 10 jarige zoontje van de eigenaren van de kampwinkel gepraat. Om 22:00 uur ging ons licht uit en hebben we de tent opgezocht.

Afstand:	74 km
Gemiddeld:	21,2 km/u
Max:	63,5 km/u
Geklommen:	317 m
Gemiddeld:	2%
Max:	10%

Volgende ochted op tijd op want de bus zou om 9:00 uur vertrekken (08:45 uur verzamelen). Sebastiaan ging niet mee. Hij zou een was doen, wat stukjes schrijven voor het blog en s-middags misschien gaan fietsen in de omgeving.

Met de bus naar Christchurch was erg leuk, Sue was de chauffeur en ik was haar enige klant. Of ik voorin naast haar kwam zitten (mits ik niet zou bijten…. ). We hebben het hele stuk naar Christchurch gebabbeld over NZ en de omgeving. Veel te weten gekomen over Canterbury.

Ik was zonder er erg in te hebben in Christchurch aangeland (10:20 uur). Als ik zou opschieten dan kon ik met haar mee terug om 13:00 uur. Dat leek mij wel leuk maar ik had een hard hoofd erin of het zou lukken om een fietsenmaker te vinden die de reparatie voor die tijd gedaan zou hebben. Sue had me wel op Colombostreet afgezet omdat daar de meeste fietsenzaken zijn. BikeHQ stond in onze gids maar die was door de aardbeving failliet. Toen maar door naar BikeBusiness aan de overkant.Ze konden me wel helpen maar de fiets zou pas na het weekend klaar zijn. Dat was geen optie want ik wilde die middag terug.

Ik kon het verderop proberen want daar zten nog twee fietsenzaken: Avanti John Bull en Cycle Warehouse. Bij John Bull hetzelfde verhaal: die dag geen tijd meer. Dan maar door naar Cycle Warehouse. Zij hadden eigenlijk ook geen tijd maar wilde wel even kijken. Wiel eruit en met de moer omgekeerd in de bankschroef. Toen met de freewheel remover het wiel fixeren en draaien maar. Het ging niet van harte en er waren twee mechanics nodig maar uiteindelijk kwam de cassette los. Mooi dat ik spaken bij mee had want die maat hadden ze niet. Ze gingen de spaak vervangen en de slag eruit halen. Na een uurtje kon ik mijn fiets weer op komen halen. Mooi want dan was ik nog op tijd om met Sue om 13:00 uur terug te rijden naar Methven. Ik ging even in de buurt lopen en kwam al snel de shopping mal tegen waar we eerder al boodschappen hadden gedaan. Een kopje koffie (long black) met carrot cake gekocht. Toen door naar nog een andere fietsenmaker om een nieuw achterpadje voor mijn fiets te halen want zij hadden die niet maar de andere fietsenzaak vast wel want dat was een Giant dealer.

Toen weer de fiets opgehaald. Die was klaar en de de remmen waren afgesteld, derailleur kabel vervangen spaak erin en wiel gericht. Helaas wel een probleem. De velg was door het richten kleine haarscheurtjes gaan vertonen. Dat is niet een lekker idee als je nog een fiks aantal heuvels en berg op en vooral af moet. Geen zin om ergens in the middle of nowhere met meer gebroken spaken te komen te staan of nog erger een gebroken velg. Gevraagd of ze een nieuw achterwiel hadden. Eigenlijk niet want de achterwielen die zij hadden waren niet bedoeld voor een vakantiefiets met bepakking en Magura velgremmen. ook hadden ze geen tijd om het nieuwe achterwiel te monteren.

Toen maar even door naar die andere fietsenmaker, de Giant dealer. Hij dacht dat ze er veels te veel spanning op hadden gezet en dat daardoor de velg was gaan scheuren. Waarschijnlijk was het gewoon een kwestie van een vliegreis met -50 graden Celcius, een oud wiel en tegen een helling van 12% aanrijden met een gebroken spaak. Hij had wel een achterwiel en die zou hij erin zetten. Zou een uurtje duren. Sebastiaan gebeld en de hoop opgegeven om de 13:00 uur bus terug naar Methven te halen.

Nog even theedoeken gehaald en wat Ductape gehaald bij de shopping mal. Ook even een broodje gehaald om te lunchen. Na een uur mijn fiets opgehaald met een nieuw achterwiel. Het was inmiddels 13:30 uu. Naar busstop op Cathedral Square om te wachten op de volgende bus die om 16:00 uur zou verttrekken. De tijd gedood met een goede bak koffie en kijken naar openlucht schaak met life-size stukken.

Iets over 16:00 uur was John met zijn bus op Cathedral Square. Hij was niet blij want hij had tevergeefs gewacht bij het vliegveld op passagiers. En hij moest nog bij alle Boarding Schools langs om dorpskinderen op te halen die weer naar huis gingen voor het weekend. Lange rit door de suburbs van Christchurch en alsnog naar het vliegveld want de pasagiers waren eindelijk door de douane heen. Leuk gesprek gehad met Edward een directeur van een Australische bank die met zijn vrouw naar hun buitenhuis in Methven ging.

Hij was zeer geintresseerd in duurzame energie en wilde alles weten over hoe wij in Nederland om gingen met energiebesparing in huizen. Ook was hij een een fervent lange afstand inline skater en had hij gehoord van de Elfstedentocht en Sven Kramer die toch wel beter was dan zijn held Chad Hedrick. Al met al was ik pas weer om 19:00 uur in Methven. Edward en zijn vrouw stapten snel in de auto die hen kwam ophalen van het dorpsplein. Hij vroeg wel waar we verbleven want dan kwam hij misschien nog even langs om in het dorp een pint te drinken.

Inmiddels had Sebastiaan al boodschappen gedaan en gingen we een lamb curry eten met rijst. Daarna hebben we wat posts gemaakt voor het blog en uitgezocht hoe de GPS logger werkte enzovoort. Al met al werd het laat (middernacht) voordat we in bed lagen.

Deze dag wacht ons een pittige klim uit Rakaia Gorge om daarna een rustige route (vals plat) naar Geraldine te fietsen. De klim begint inderdaad pittig: de eerste 500 meter 12%, dan 600 meter 5% om af te sluiten met 400 meter 8-10%. Bij het begin van de klim hoor ik een pang terwijl ik schakel, ik denk gelijk: “Dat is een tandje minder op mijn achterblad”. Helaas, helaas was dat maar zo, het was namelijk een spaak in mijn achterwiel. Ik rij nog wel door maar door het verlies van mijn mijn spaak krijg ik een behoorlijke slag in mijn wiel.

Met een aanlopende achterrem weet ik nog wel de top van de klim te bereiken maar nadat we de bepakking eraf gehaald hebben wordt de schade duidelijk! Een kapotte spaak en een achterwiel met een flinke slag. Geen nood: we hebben extra spaken bij ons dus dat moet wel te repareren zijn. Wel is het spaak aan de kant van de achtercassette dus moeten we de cassette eraf halen. We hebben een Next Best Thing (NBT II) bij ons dus dat moet lukken.

Hoe ging dat ook al weer bij de fietsreparatie cursus? Moest die moer nu wel of niet eraf om de sluitring van de cassette eraf te halen? Laten we voor de zekerheid dat maar doen! Onze steeksleutels zijn echter niet groot genoeg dus dat wordt een afdaling te voet terug naar de camping. Hopelijk heeft de aardige camping meneer genoeg steeksleutels. Ja hoor dat was geen probleem! SLeutels zat maar de moer krijgen we er niet af. Is ook niet nodig naar blijkt. Terug naar Sebastiaan die boven bij de fietsen staat. De aardige camping meneer wil niet dat ik terug omhoog loop dus hij brengt me wel even met de auto. Inmiddels heeft Sebatiaan in de handleiding bij de NBT II gelezen dat de moer er niet af hoeft.

Goed NBT II op de sluitring, wiel in de fiets en draaien maar…. Drie kleine slagen (we horen kraak, kraak, kraak net zoals op de cursus) maar de cassette komt niet los. Oeps, de verkeerde kant op gedraaid, de sluitring zit nu nog vaster. Goede kant dan maar op draaien maar de cassette komt niet los. Erger nog: het achterpadje van mijn derailleur  breekt. Gelukkig had ik daar ook een reserve van mee genomen. Maar het brekende achterpadje was voor ons wel het signaal dat we maar naar een pro moesten gaan. De aardige camping meneer kon mij met mijn fiets en bagage wel naar Methven brengen, het eerstvolgende dorp. Hij wist niet of daar een fietsenmaker zat maar ze konden daar vast wel vertelklen waar er wel een te vinden was.

Zo gezegd, zo gedaan. Fiets achterin, bagage erbij en rijden maar. Sebastiaan moest nog wel te fiets naar Methven rijden (ongeveer 15 km). Na een korte rit waren we in Methven en kijk: op de kruising in het centrum van het dorpje zit een fietsenmaker. Dat is mooi, alleen had die lunchpauze van 12:30 – 15:00 uur. Nu waren we al een tijdje bezig en omdat we later vertrokken waren (11:00 uur in verband met het drogen van de tent) was het al na 14:00 uur. Even wachten dus. Gelukkig kwam de fietsenmaker al vrij snel terug van zijn lunch. Hij was erom 14:15 uur en ging gelijk aan de slag.

Geen NBT II maar met een …..moer en een freewheel verwijderaar (kettingding). Helaas we hadden de sluitring goed vastgezet. Hij kreeg hem niet los. Hij verboog zijn gereedschap maar de sluitring kwam niet los. Hij had ook geen achterwiel ter vervanging. Hij raadde aan om naar Christcurch te gaan en daar bij een grote fietsenmaker het te proberen. Inmiddels was Sebastiaan al weer in Methven aangeland. Samen met Sebastiaan het achterpadje vervangen en de ketting er weer op gezet. Wiel gemonteerd en de bagage erop. En dan te voet verder op zoek naar accomodatie voor die nacht en een manier om de volgende dag naar Christchurch te gaan. Bij het iSite (de VVV van NZ) wisten ze me te vertellen dat er de volgende dag een bus vertrok naar Christchurch en dat een fiets mee kon. Moesten wel gelijk boeken. We hadden weinig keus want het iSite ging bijna dicht dus moesten we snel beslissen. Ik zou de volgende dag allleen met mijn fiets naar Christchurch gaan en Sebastiaan bleef in Methven. Er was ook een goed hostel in Methven dus daar gelijk maar een kamer voor 2 voor 2 nachten gereserveerd.

We hadden inmiddels ook flinke honger want we hadden geen lunch gehad dus gingen we eerst nog even wat eten bij de plaatselijke pub. Het vulde wel maar was niet echt best (te vet) maar goed we hadden honger. Toen door naar Snow Denn (het hostel) en daar aangkomen werden we goed opgevangen door George, de eigenaar. Helaas hadden we al een ticket gekocht naar Christchurch want hij moest daar de volgende dag ook heen en achterin was er ruimte genoeg voor een fiets….

Nog even boodschappen doen en koken. Vrij aardig gegeten: pasta met veel groenten, tomatensaus en gehakt. Nog een slechte serie gekeken op SKY (de lokale satellietTV) en toen naar bed.

Afstand:	2 (Jeff)/ 17 (Sebastiaan) km
Gemiddeld:	N.V.T.
Max:	N.V.T.
Geklommen:	356 m
Gemiddeld:	7%
Max:	13%

De eerste dag fietsen. Naar Rakaia Gorge. Een mooie rit van 82 km naar het westen door de Canterbury Plains. Het begon gelijk goed: bij het park gingen we links in plaats van naar rechts. Dat betekende een rondrit door en om het halve park! Ach een viertal extra km op het totaal maakt ook niet uit!

Toen Ricarton Road af (lange rechte weg door Christchurch) richting de 73. Die hebben we een tijd gevolgt totdat we eindelijk van die drukke weg af mochten, linksaf richting Hororata (33 km). Ondertussen was alle bewolking opgelost en hadden we de volle zon op ons bolletje. Die is niet mals in NZ in februari. De thermometer op mijn fietscomputer gaf in de zon een goede 30+ ᵒC aan. Vlak na de afslag besloten maar te gaan lunchen. Goed bruin brood met lekkere Mortadella en lang houdbare (lees plastic) kaas. Vanaf de afslag werd het vals plat nog beter voelbaar. Het was niet veel maar toch gaf mijn fietscomputer gestag een stijging van de hoogte aan.

In Hororata hebben we een blikje cola gekocht bij de shop annex benzinepomp annex plaatselijke penose. Iets verderop zat een goede koffietent met lekkere carrotcake. Na deze rustpauze (54 km) op pad voor het laatste stuk naar Rakaia Gorge. Op de achtergrond waren de New Zealand Alps goed zichtbaar. Het vals plat werd steeds duidelijker en het werd vooral steeds warmer. Veel drinken dus. Aan het eind van de rit volgde nog een spectaculaire afdaling en toen waren we in Rakaia Gorge. Twee briggen overspannen daar een brede rivier met snel stromend water dat zeer geliefd is bij zalmvissers (als het harder geregend heeft in de bergen, dat wel, want nu vingen ze erg weinig).

Nog even zoeken naar de camping maar die lag aan de andere kant van de rivier. Mooi moment om onze kampeerspullen uit te proberen. Tentje opgezet, self-inflattable matrassen opblazen! Douchen was goed en daarna eten met onze campinggas brander. We hadden blikken maaltijdsoep meegenomen en hadden creamcrackers. Sebas was niet zo gecharmeerd hiervan maar als je dag gefietst hebt eet je alles.

Biertje doen in The Lodge? Nah, Sebastiaan ging nog even liggen. Jaja. Dat was dus een vroeg avondje.

Afstand:	88 km
Gemiddeld:	21 km/u
Max:	53 km/u
Geklommen:	449 m
Gemiddeld:	1%
Max:	8%



Na een dag bijkomen van de reis en het monteren van onze fietsen moesten we ook nog shoppen. Geen broeken en blouses maar een tent, slaapzakken en alle andere spullen die we niet mee konden nemen met het vliegtuig. Met de spullen die we wel hadden meegenomen zaten we 2 ons onder onze weight allowance dus we hadden in Nederland al besloten om onze kampeerspullen in NZ te kopen.

Maar eerst moesten we nog mijn crank met trappers op mijn fiets laten zetten. Op naar een fietsenmaker dus. In het hotel wist de conciërge ons te vertellen dat er meerdere fietsenmakers op Ricarton Road zaten. Dat was op loopafstand van het hotel. 10 minten lopen verder waren we bij Avanti bike shop. Vriendelijke lui die vakkundig en snel de cranks op mijn trapas hebben gezet.

Ze wisten ons ook te vertellen dat er een shopping mall was waar we waarschijnlijk zouden slagen voor al onze andere inkopen. Wel moesten we eerst langs bij Kathmandu Discount Store aan de overkant van de straat want die waren “dirt cheap”. Dat was een schot in de roos. Tent, slaapzakken, matrassen, bijna alles wat we op ons lijstje hadden staan. Terug naar het hotel om onze spullen af te gooien en de band van Sebastiaan weer op te pompen want die liep erg langzaam leeg.

Na een aantal omzwervingen door het centrum van Christchurch: hier moesten we tch rechtsaf?…Dewar Street of was het toch Delany Street? In Christchurch maakt het niet uit. Gooi een steen en je raakt een shopping mal! Ongelovelijk hoeveel discount stores en malls er zijn. Bij the Warehouse slaagten we ook voor een campingbrander en een pannetje. In de New World supermarkt hebben we ook proviand ingekocht zodat we de volgende ochtend op pad zouden kunnen. Ze hadden zelfs een afdeling Dutch waar je de meest ongelovelijke dingen kon kopen: DE koffie, hagelslag, etc.

Terug bij het hotel toch maar goed naar de leeglopende band van Sebastiaan gekeken. Verder leeg laten lopen, binnenband eruit, checken waar het lek zit om te kunnen bepalen of er nog glas ofzo in de buitenband zat. Niet te vinden, dan maar de band onder water in de badkuip op de hotelkamer: voila hij lekt op het frans ventiel! Nieuwe binnenband erin, oppompen en klaar. Al met al een drukke dag en geen puf meer om de stad in te gaan op zoek naar een leuk restaurantje. Zeker niet aangezien er bij het hotel een award winning restaurant zat! Toen naar bed want het was toch wel raar om dag en nacht om te draaien.

Om de innerlijke mens ook even te verwennen, hebben we een overheerlijke “homemade lambburger” verorbert. Als Christelle dit leest: bij voorbaat al duizend schietgebedjes voor alle lammetjes die nog zullen sneuvelen

Na de lunch hebben we als twee zombies in het zonnetje gezeten. De reis heeft er goed ingehakt en de omschakeling van winter naar zomer (21 graden) helpt uiteraard ook niet echt mee. Nadat we weer een beetje bij onze positieven waren, leek het ons een verstandig idee om de fietsen te gaan inspecteren en monteren. We hebben immers nog een nacht in Christchurch en gaan de volgende dag shoppen, dus bij grote schade kunnen we dan nog langs de fietsenmaker.

Na alle plastic-, bubbeltjesfolie- en taperotzooi te hebben verwijderd, lijken onze fietsen gelukkig nog in goede staat te zijn. Wel hier en daar een aantal grote krassen op de frames, maar dat geeft de vakantiefiets weer wat meer “karakter”. Het in elkaar zetten kost ons een aantal uur en omvat het volgende:

- stuurpen monteren
- zadelpen monteren
- handlebars monteren
- pedalen monteren
- banden oppompen

Jeff zijn fiets heeft echter nog een “klein” probleempje: de complete crank is gedemonteer in Nederland, aangezien zijn pedalen met geen mogelijkheid los kwamen. Morgenochtend dus op pad om een goede fietsenmaker te vinden. Voor dit soort zaken hebben we namelijk geen gereedschap meegenomen. Na behoorlijk wat gesteun en gezweet zat het merendeel in elkaar.

Moe en voldaan schoven we aan tafel om weer een gastronomisch hoogtepunt te nuttigen. Ik kon met moeite mijn ogen openhouden en het toetje gingen we dan ook niet meer redden. Om 20.00 uur op bed en op naar een welverdiende nachtrust!