Methven – Peel Forest

Van George (de eigenaar van het Snow Denn hostel in Methven) hadden we gehoord dat er hele oude bomen in Peel Forest stonden op onze route naar Geraldine. Sebastiaan had hier al eerder van gehoord maar wist niet meer waar die oude bomen stonden maar toen hij ervan hoorde wilde hij er graag langs. Mij leek dat een leuke uitstap dus besloten we om daar langs te gaan. Op pad dan maar met de gerepareerde fiets! Vanuit Methven gingen we over de 77 naar Ashburton maar sloegen we af naar Ashburton Forks en Valetta richting Mayfield. Vooralsnog allemaal vals plat naar beneden en een aardige meewind dus ging het lekker.

Op de Mayfield Valetta Road merkte ik dat het fietsen steeds zwaarder ging. Vlak voordat we 72 op zouden gaan richting Mayfield stopte we even voor een break in de schaduw. Bij het hervatten van onze tocht merkte ik dat mij hele achterkant aan het zwabberen was. Stoppen, baggage eraf, en kijken wat er met het nieuwe achterwiel aan de hand was. Niet te geloven: 10 spaken zaten helemaal los en alle spaken hadden bijna geen spanning erop staan. inmiddels zat er toch wel een flinke slag in. De fietsenmaker had het wiel niet op spanning gezet ondanks dat ik hem had verteld dat ik met mijn baggage toch een flink gewicht in de strijd tegen de NZ Alps ging werpen.

Gelukkig hadden we een multitool met spakenspanner bij ons en Sebastiaan heeft engelengeduld. Hij ging het wiel te lijf met de spakenspanner. Dit hadden we nog niet eerder echt gedaan en we hebben nu een hernieuwd respect voor fietsenmakers die een wiel kunnen richten! Ruim twee uur later had Sebastiaan de slag en de hoogteslag uit het achterwiel gekregen en konden we verder. Vanaf Mayfield hadden we weer vals plat maar ditmaal omhoog. Tot aan Arundel was dit ongeveer 1 a 2 %. Vanaf Arundel sloegen we af richting Peel Forest.

Dat waren nog een aantal stukjes flink klimmen en het was inmiddels al ver in de namiddag. Sebastiaan kreeg een lichte hongerklop dus hebben we een stop gemaakt om even wat bammetjes met jam te eten ondanks dat we bijna bij Peel Forest en de DOC camping moesten zijn. Inderdaad een paar kilometer verder was er een kampwinkel annex bar waar we een plaatsje op de camping konden veroveren. Stukje doorfietsen (2,5 kilometer) en een mooie afdaling en we waren op de camping. Tent opzetten, douchen en naar de bar bij de kampwinkel om te eten.

Daar hebben een goede Cumberland sausage gegegeten en zoals gewoonlijk was de portie weer gigantisch. New Zealanders hebben de gewoonte om flink op te scheppen en niet alleen over de vissen die ze vangen. Een driegangen menu is ondoenlijk hier. En Sebastiaan en ik zijn toch geen kleine eters als we een dag op de fiets hebben gezeten. Nog een biertje en even met het 10 jarige zoontje van de eigenaren van de kampwinkel gepraat. Om 22:00 uur ging ons licht uit en hebben we de tent opgezocht.

[Show as slideshow]

12►