Te Anau – Mavora Lakes

Eindelijk een dag uitslapen! Nou ja, relatief gezien dan, want de 9.00 uur was toch beduidend beter te verteren na de 6.15 uur van de 2 dagen er voor. Onze lichamen waren weer redelijk fit en de de derrieres weer redelijk hersteld dankzij de magische “butt butter” a.k.a. as Vaseline Aloe Fresh (c). Jeff voelde zich ook weer iets ondanks dat hij wat nog wat vriendjes uit Peels Forest met zich meedroeg.

Vandaag gingen we het asfalt voor langere tijd verlaten en verruilen voor een gravelroad naar de Mavora Lakes. Nog even snel wat boodschapjes doen bij de supermarkt, een aantal venison (wild) pies inslaan bij de beroemde pie shop Millers en toen kon het avontuur weer van start. Maar voordat we definitief op pad gingen moesten we uiteraard nog even langs de fietsenmaker met Jeff zijn fiets Bij de voorste bagagedrager ontbrak er sinds onbekende tijd een boutje, waardoor de voortassen niet echt solide aan de fiets hingen. Aangezien we vandaag voor een groot gedeelte over gravel heen gaan fietsen was het dus wel noodzakelijk om dit eerst te repareren. De fietsenmaker bleek tevens een grasmaaiershop te zijn en werd gerund door een Groninger! Hij was als klein kind in Nederland opgegroeid en vlak na de oorlog met zijn ouders naar Nieuw Zeeland vertrokken. De vriendelijke man ging het boutje en de spacer on-the-fly maken op zijn werkbank. Na een paar minuutjes was dit gerealiseerd en konden we weer met frisse benen op pad. Free of charge en hij wenste ons veel plezier!

De eerste 20 kilometers gingen nog over asfalt. Het was eindelijk eens ‘normaal’ weer: 20 graden en geen harde tegenwind! Een paar korte klimmetjes en veel boerenland met de nodige veeteelt: schapen, koeien, geiten, herten en soms een verdwaalde lama. Uiteindelijk begon de maag te rommelen en werd het tijd voor een stop. Aangezien er maar 1 gehucht tussen ons begin- en eindpunt lag, was onze lunchplek niet al te moeilijk. Het plaatsje heette “The Key” en bestond uit een primary school met 3 huizen. Voor ons in iedergeval voldoende om de tassen open te gooien en te gaan picnicken.

Kort na the Key was de afslag naar Mavora Lakes. Het asfalt hield hier op en er stond ons 37 km aan gravelroad te wachten. Gezien de conditie van de eerdere gravelroads zag ik er stiekem een beetje tegenop, maar in plaats van grote keien bleek dit inderdaad echt gravel te zijn. Tijd om wat lucht uit de bandjes te laten lopen, zodat we niet alle kanten op stuiteren. De weg leidde ons door een prachtige vallei langs de Mararoa river met de Thomson Mountains aan de ene kant en de  Livingstone Mountains aan de andere kant. De temperatuur was in de tussentijd redelijk opgelopen en dit kwam dan ook overeen met de droge stoffige vlakte waar we overheen fietsten.

Eenmaal bij de Mavora Lakes Park aangekomen, veranderde de natuur weer spontaan in dikke groene bossen: een teken dat we dicht bij de meren waren aangekomen. De D.O.C. camping was niet meer dan een informatiebord, een paar toiletten en een tapkraantje voor water (eerst koken Jeff ). Op het informatiebord stonden wat gegevens over het National Park en de instructie om te betalen: men neme een envelopje uit lade 1 schrijft daar je NAW gegevens op, stopt het geld in het envelopje in lade 2. Als bewijs een afscheurstrookje welke je aan je tent moest hangen. Het was compleet uitgestorven, maar wij als 2 braverikken dan toch maar de $ 10.20 ophoesten voor de overnachting.

Nog een paar kilometer door de bossen heen fietsen en dan uiteindelijk vlak bij het zuidermeer de tent opzetten. We werden omringd door prachtige bomen, padedestoelen en vogelgeluiden. Wel was het opeens eens een stuk frisser geworden door de wind die over het meer heen trok. Niet al te lang daarna kwam zowaar een ranger met zijn 4WD zijn controle rondje doen. Zo zie je maar weer: eerlijkheid wordt beloond. Even een kort praatje gemaakt met de vriendelijke man. Hij gaf ons nog een informatieblaadje van het National Park en de weersverwachtingen voor de volgende dag (yippie, goed weer).

En toen was het tijd om te genieten van de prachtige natuur. Voor de LOTR fans: op deze plek zijn een aantal scenes gefilmd: Fangorn Forest, Silverlode River en Nen Hithoel. Nadat we onze Millers pies smakelijk naarbinnen hadden gewerkt en onze tent klaar was voor de overnachting, leek het ons nog een goed idee om een avondwandeling te maken. Vanaf het zuidermeer liep er een riviertje naar het noordermeer en vol goede moed gingen we op pad om het noordermeer te bezoeken. Dit bleek toch nog een redelijk moeilijke opgave: de afstand tussen de twee meren was toch iets meer dan we dachten en ten tweede werd het al snel pikkedonker door het ontbreken van straatverlichting en de aanwezigheid van de omringende bergen. Uiteindelijk zijn we dus maar halverwege weer omgekeerd en veel meer dan slapen zat er niet op nadat de avond was aangevangen. Ik ben nog een paar keer wakker geworden van wilde dieren door geritsel, gekraak en geknor, maar uiteindelijk toch in een diepe slaap beland.

[Show picture list]