Doubtful Sound cruise dag 1
Vroeg op want deze dag moesten we 8:00 uur onze fietsen en spullen parkeren bij Fiordland Expeditions. Hetging allemaal op zijn Nieuw Zeelands dus toen wij daar om 7:45 uur stonden was er nog geen busje. Waarschijnlijk zou die er om half negen zijn en vertrokken we om kwart voor negen. Tjd genoeg voor een kop koffie en om wat foto’s te maken van de bergen waar deze nacht het voor het eerste dit seizoen had gesneeuwd! We vertrokken met de bus iets na half negen om andere passagiers op te pikken. Als eerste haalden we twee Canadezen op: Mike en Charma. Daarna een groep van 6 Amerikanen: drie oudere echtparen.
Nu waren we echt vertrokken. We reden naar Lake Manapouri waar we in de haven een boot zouden pakken die ons naar de andere kant van Lake Manapouri zou brengen. We stopten eerst nog even bij het monument aan Lake Manapouri ter ere van de redding van het dorpje Manapouri. Bij de oorspronkelijk plannen van de Manapouri Underground Power Station was het de bedoeling dat het meer nog een meter of 8 hoger zou komen te liggen en zou dit plaatsje zijn ondergelopen. Na verzet van locals en milieu activisten is dat plan veranderd en is de huidige natuurlijke waterlijn aangehouden.
Door naar de haven en op de boot van Real Journeys die ons over het meer naar de Manapouri Underground Power Station zou brengen. Daar zouden we dan weer met een busje van Fiordland Expeditions over de Wilmot Pass naar de Deep Cove gebracht worden, het begin van de fjord Doubtful Sound. De fjord is zo genoemd omdat de Britse kapitein Cook onzeker was of hij er weer uit kon varen gezien de ongunstige ligging van de fjord ten opzichte van de overheersende windrichting. Hij heeft deze fjord dus niet verder verkend.
Bij de aankomst aan de andere kant van Lake Manapouri was daar weer een bekend gezicht: Wouter, onze fietsende Vlaming. Hij ging een dagcruise maken met Real Journeys terwijl wij een overnight cruise gingen doen met Fiordland Expeditions. Nog snel wat kiekjes schieten van de Manapouri Underground Power Station. Deze power station is aangelegd in de jaren 60 en 70 om de aluminium industrie van genoeg energie te voorzien om aluminium te kunnen smelten. Daarvoor is een 10 km lange tunnel door de rotsen gehakt en geblazen om het hoogteverschil van Lake Manapouri naar de Deep Cove te overbruggen (200 m) Dit was geen gemakkelijke taak in dit onherbergzame gebied. Om de spullen te kunnen aanvoeren is er een weg aangelegd (de Wilmot Pass) die aan de Deep Cove kant een gemiddeld stijgingspercentage heeft van 20% en aan de Lake Manapouri kant 16%. Een gigantische klus volgens onze chauffeur en kapitein John. Ook heeft de eerste tunnel nogal wat mensenlevens gekost want het was zeer zwaar werk en vol met gevaar. In de jaren 90 is nog een tweede tunnelbuis aangelegd naast de eerste. Dit ging een stuk veiliger meet een TBM (tunnel boring machine). Wel is het zo dat 80 % van de energie direct naar de smelterij gaat en dat de opbrengst lager is dan verwacht doordat er veel meer wrijving was in de eerste tunnel. In de tweede tunnel is dat een stuk beter doordat de TBM een mooie ronde tunnel boort.
De busrit over de Wilmot Pass is een belevenis op zich. Zeer steil en het uitzicht bovenop is schitterend. De afdeling is ook spectaculair en de uitmondingen van de tunnelbuizen aan de Deep Cove kant zijn indrukwekkend. Tegen lunchtijd kwamen we aan bij onze boot. Daar stond onze lunch klaar en werden we welkom geheten door Jo en Ana die samen met John de bemanning/bevrouwing van onze boot vormden. Indereen kreeg een cabin toegewezen en wij lieten het vaste land achter ons. De boottocht die we gemaakt hebben is te zien op onze gps-log. Ik kan nog uren door praten over onze tocht maar de foto’s spreken voor zich.
We hebben nog gevist die middag en dat was ook een belevenis. Ana zou het even voor doen en ving gelijk de grootste vis van de middag. Dat zou onderdeel worden van onze avondmaaltijd. Ik heb nog een klein visje gevangen en Sebastiaan twee. Verder hebben we heerlijk gegeten ‘s avonds in onze aanlegplek, the First Arm. Jo heeft toch nog haar adaptatie van het Maori scheppingsverhaal van Fiordland verteld en toen naar bed.
